Tirofibanın akut koroner sendromlu hastalarda mortalite ve morbiidite üzerine etkileri

Abstract

ÖZET Akut koroner sendromlar (unstabil angina pectoris ve/veya non-Q MI) koroner yoğun bakım ünitelerine yatışın en sık nedenidir ve yüksek orandaki mortalite ve morbiditesinden dolayı, klinisyenler için hala büyük bir problemdir. Erken dönem tedavide amaç miyokard enfarktüsü ve ölümün önlenmesi ve uzun dönem tedavinin planlanmasıdır. Akut koroner sendromun patogenezinde, aterosklerotik plağın yırtılması sonucu trombosit adezyon, aktivasyon ve agregasyonu kritik bir rol oynar. İlk birkaç aylık tedavide amaç miyokard enfarktüsü ve ölümün önlenmesi ve uzun dönem tedavinin planlanmasıdır. Bu sendromun standart anti-trombotik tedavisini, aspirin ve heparin oluşturmaktadır. Son dönemlerde ise glikoprotein Ilb/IIIa reseptör blokerlerinin etkileri araştırılmıştır. Bu çalışmaya Ekim 2000 ve Haziran 2001 tarihleri arasında Fırat Üniversitesi Fırat Tıp merkezi kardiyoloji kliniğine başvuran 60 akut koroner sendromlu hasta ( 42 erkek, 18 kadın, yaş ortalamaları 57,58+-5,25 ) alındı. Gruplardan birine standart anti-trombotik tedavi uygulanırken (heparin grubu, n=30), diğer gruba (tirofiban grubu, n=30) standart tedaviye ilaveten 0,4 mcg/kg/dk tirofibanın 30 dakikalık yükleme infuzyonu, daha sonra da 48-72 saat süreyle 0,1 mcg/kg/dk' dan idame infüzyonu uygulandıİlk 48 saatten sonra uygun vakalara koroner girişim yapıldı. Ölüm (hangi sebepten olursa olsun), yeni miyokard infarktüsü (MI) ve refrakter iskemi, tedavide başarısızlık olarak kabul edildi. Gruplardaki 48 saat, 7 ve 30 günlük olay oranlarında (heparin ve tirofiban gruplarında sırasıyla: %16,66, %10, p=0,448; %23,33, %16,66, p=0,317; %30, %20, p=0,371) tirofiban grubunda, heparin grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı olmayan azalmalar görüldü. Farkın anlamlı olmaması, muhtemelen hasta sayısının az olmasına bağlıydı. Yedinci günden sonra kardiyak olay gelişen toplam 4 hastanın tamamı, revaskülarizasyon uygulanmayanhastalardı. Tirofiban en büyük azalmayı MI oranlarında (7 günlük MI; %16,66'ya %6,66, p=0,232) gösterdi. Bu ajandan en büyük faydayı diyabetik hastalar ile CK- MB pozitif olanlar gördü. Majör ve minör kanamalar ile trombositopeni açısından grupla* arasında fark görülmedi Sobüç. olarak tirofiban, akut koroner sendromlu hastalara (özellikle non-Q MI ve diyabetik) standart tedaviye ek olarak verilmesi gereken güvenli bir ajandır, ancak uzun dönem faydalı sonuçlar elde etmek için, hastalara girişimsel tedavi mutlaka düşünülmelidir. Anahtar Kelimeler: Ateroskleroz, akut koroner sendrom, glikoprotein Ilb/IIIa

n-ABSTRACT Acute coronary syndrome (unstable angina pectoris, non-Q myocardial infarction) is currently the leading cause of admissions to coronary care units, and still a big challange to clinicians because of its high mortality and morbidity. The atherosclerotic plaque rupture plays a critical role in platelet adhession,activation and aggregation. Among the key aims of management in the first few months of follow- up are the prevention of myocardial infarction (MI) and death through stabilization of the patient and institution of a long term management plan. Aspirin and heparin constitute the standart anti-thrombotic management of this syndrome. The effect of glicoprotein Ilb/IIIa receptor blockers in this syndrome was investigated currently. 60 acute coronary syndrome patients (42 males, 18 females, mean age: 57,58+-5,25 years) who admitted to Fırat University cardiology clinic between October 2000 and June 2001 were included in this study. The standart anti-trombotic therapy was applied to heparin group (n=30) and beside standart therapy, tirofiban, a glikoprotein Ilb/IIIa receptor blocker, was added to other group (n=30). Tirofiban was given 0,4 mcg/kg/min bolus infusion for 30 minutes and 0,1 mcg/kg/min continious infusion for 48-72 hours. Coronary intervention was made after first 48 hours to suitable cases. Death (from any cause), new myocardial infarction and refractory ischemia were accepted as treatment failure. Cardiac events at 48 hours, 7 and 30 days were lower in tirofiban group than heparin group (heparin and tirofiban groups respectively: 16,66%, 10%, p=0,448; 23,33%, 16,66%, p=0,317; 30%, 20%, p=0,371). But the difference was not significant, probably due to small number of patients. The highest decrease was observed m MI ratios by tirofiban (at 7 days: 16,66% vs 6,66 %, p=0,232 ). Diabetic, CK-MB positive patients took the highest tfc**^***1benefit from this drug. Cardiac events were seen in 4 patients after 7 days and all these are from the patients in whom coronary intervention were not applied during hospital period. There were no difference in major and minor bleedings between groups. In conclusion, tirofiban is safe and should be added to standart therapy in acute coronary syndromes (especially non-Q MI and diabetic cases), but coronary intervention should be applied to obtain long-term benefits. Key words: Atherosclerosis, acute coronary syndrome, glycoprotein Ilb/IIIa.