7-17 yaşları arasındaki bireylerde hipermobilite sendromunun prevalansı ve özellikleri

Abstract

l.OZET 7-17 YAŞLARI ARASINDAKİ BİREYLERDE HİPERMOBİLİTE SENDROMU'NUN PREVELANSI VE ÖZELLİKLERİ Giriş ve Amaç; Hipermobilite sendromu, eklem hareket açıklığının normalin üzerinde olması ve birlikte kas iskelet sistemi şikayetlerinin bulunması ile karakterize herediter bir bağ dokusu hastalığıdır. Bu çalışmanın amacı, yöremizdeki hipermobilite sendromu prevalansını tespit etmek, artiküler ve ekstraartiküler özelliklerini tanımlamak, vücut kütle indeksi, biyoelektrik empedans, yağ kütlesi, yağ yüzdesi, total vücut suyu ve ayak tipi ile ilişkisini belirlemektir. Metod; Çalışmaya yaşlan 7- 17 arasında değişen I337'si (% 44,27) kız, 1683'ü (% 55,73) erkek, toplam 3020 öğrenci alındı. Tüm öğrenciler Beighton kriterleri kullanılarak muayene edildi. Beighton skoruna göre hipermobilite sendromlu olarak kabul edilen öğrencilerden 158 tanesi randomize biçimde ayrılarak, anne, baba ve kardeşleri ile birlikte ayrıntılı olarak muayene edildi. Ayrıca hipermobiliteti bireylerden 45 tanesine de ekokardiyografi yapıldı. Bulgular; Öğrencilerin 406'sı (% 13,44) Beigton skoru 4 ve üzerinde hipermobildi, 26 14- ünün (% 86,56) Beighton skoru 0-3 arasındaydı. Erkek öğrencilerin % 10,4'ü kız öğrencilerin ise % 17,3'ünde hipermobilite sendromu tespit edildi. Beighton skoru yaşla birlikte azalıyordu (P < 0,05), vücut kütle indeksi, boy, kilo, yağ yüzdesi, yağ kütlesi ve biyoelektrik empedansla ilişkili değildi (P >0,05). Hipermobilite sendromlu öğrencilerin ayrıntılı muayenesinde % 5,1 'inde artrit, % 41,1 'inde artralji, % 10,8'inde değişik eklemlerinde dislokasyon öyküsü, % 11, 8 'inde lokalize yumuşak doku romatizması, % 4,4' ünde fıbromiyalji sendromu ve % 15,6'sında mitral valv prolapsusu tespit edildi. Düz tabanlık hipermobilite sendromlu (% 22,7) öğrencilerde, hipermobil olmayanlara (% 13,4) göre daha yüksek oranda bulundu (P < 0,05). Çalışmaya alınan öğrencilerin yaklaşık % 80'inde Mısır tipi ayak, % 15'inde Yunan tipi ayak ve % 5'inde de kare tipi ayak mevcuttu. Hipermobil ve hipermobil olmayan öğrencilerde ayak tipi bakımından anlamlı fark yoktu (P > 0,05). Sonuç ve tartışma: Bu çalışma Türkiye'de hipermobilite sendromu prevalansı ile ilgili en kapsamlı çalışma olma özelliğini göstermektedir. Hipermobilite sendromunun prevalansının 7-17 yaşlan arasındaki bireylerde %13,44 olduğu,yaşla birlikte şiddetinin azaldığı tespit edildi. Ayrıca artrit, artralji, kalça ayak bileği ve PİP'lerde laksite, pes planus ve mitral valv prolapsusu ile ilişkili bulundu. Anahtar kelimeler: Hipermobilite sendromu, biyoelektrik empedans, mitral valv prolapsusu, pes planus, ayak tipi.

2. ABSTRACT PREVALENCE AND CHARACTERISTICS OF HYPERMOBİLİTY SYNDROME AMONG PERSONS AGES 7-17 Objective: Hypermobility syndrome is a hereditary collagen tissue disorder, characterized by excessive range of motion in the joints and coexisted musculoskeletal complaints. The aim of this study was to estimate prevalence of hypermobility in among school children in our region, to define articular and extra articular features and to assess relationship with body mass index, bioelectric impedance, fat mass, fat percent, total body water content and foot type. Methods: A total of 3020 students between ages 7-17, of whom 1337 (44.27 %) were girls and 1683 (55.73 %) boys, were included into the study. All of the students were examined according to the Beighton score. One hundred fifty eight students who met Beighton score for hypermobility were randomly assigned and carefully examined with their parents and other brothers and sisters. Additionally 45 participants with hypermobility underwent ecocardiographic examination. Results: Of all the students 406 (13.44 %) were hypermobile with a Beighton 4 or higher, 2614 (86. 56 %) had Beighton score within 0 to 3. Hypermobility was present in 17.3 % of girls and 10.4 % of boys. Beighton score was decreasing with aging and not related to body mass index, height, weight, fat mass, fat percent or bioelectric impedance (p>0.05). Detailed examination of the students with hypermobility syndrome revealed that 5.1 % had arthritis, 41.1 % had arthralgia, 10.8 % history of dislocation related to different causes, 11.8 % had localized soft tissue rheumatism, 4.4 % had fibromyalgia and 15.6 % had mitral valve prolapsus. Pes planus was significantly higher among students with hypermobility (22.7 %) compared to students without hypermobility (13.4 %, p < 0.05). Student included into the study had 80 % Egyptian type foot, 15 % had Greek type foot and 5 % had square type foot. Foot types had no significant difference between hypermobile and non-hypermobile students. Cosıdusioıı: This study is the most detailed prevalence study conducted t» date in Turkey. The prevalence of hypermobility among the persons between ages 7- 17 were 13.44 % and severity decreases with aging. Additionally hypermobility found to be in relation with arthritis, arthralgia, laxity of hip, knee and PİP'joints, pes planus and mitral valve prolapsus.Key words: Hypermobility syndrome, bioelectric impedance, mitral valve prolapsus, pes planus and foot type.