Diyabetik ratlarda intraperitoneal ve subkutan insülin tedavilerinin peritoneal membranın yapı ve fonksiyonları üzerine etkileri

Abstract

1. ÖZETKronik periton diyalizi, zamanla diyalitik etkinlikte ilerleyici azalmaya yol açandeğişik derecelerde peritoneal değişikliklere neden olabilir. Bunun patogenezi tamolarak anlaşılamamakla birlikte, peritoneal değişikliklerin oluşmasında transforminggrowth faktör beta-1 (TGF-β1) ve vasküler endotelyal growth faktör (VEGF) gibibüyüme faktörlerinin kilit rol oynadıklarına inanılmaktadır. Diyabetik periton diyalizihastalarının insülin ihtiyaçları intraperitoneal ya da subkutan yoldankarşılanabilmektedir. ntraperitoneal insülin uygulanmasının, daha fizyolojik replasmantedavisi olduğu, daha düşük periferal insülin konsantrasyonuna yol açtığı ve subkutaninsüline göre daha iyi veya eşit glisemik kontrol sağladığı kabul edilir. nsülinin TGF-β1ve VEGF sentezini arttırdığı bilinmektedir. Biz bu deneysel çalışmada, intraperitonealve subkutan insülinin peritoneal membran üzerine etkilerini incelemeyi amaçladık.40 Wistar-Albino cinsi sıçan eşit olarak beş gruba ayrıldı. Birinci grup sağlıklıkonrol grubu olarak kullanıldı. Diğer hayvanlarda streptozosin ile diyabet oluşturulduve dört gruba ayrıldı. Birinci gurup diyabetik kontrol grubu olarak kullanıldı veherhangi bir tedavi uygulanmadı. kinci gruba 20 ml/kg intraperitoneal ringer laktatsolüsyonu, üçüncü gruba 20 ml/kg intraperitoneal ringer laktat solüsyonuyla birlikte 9Üinsülin, dördüncü gruba da 20 ml/kg intraperitoneal ringer laktat solüsyonu ve 3Üsubkutan insülin verildi. Tedaviler sekiz hafta süreyle günde iki kez uygulandı. Sekizhafta sonra bir saatlik peritoneal eşitlenme testi (PET testi) yapıldı. D/P üre, D1/D0glikoz, diyalizat proteini ve ultrafiltrasyon miktarı bakıldı. Peritoneal membranhistolojik olarak ışık mikroskobunda değerlendirildi. Peritoneal membran monoklonalanti-VEGF antikoru ile boyanarak yeni damar oluşumları incelendi.Diyabetik kontrol grubu ve intraperitoneal ringer laktat verilen grupta ileriderecede ultrafiltrasyon kaybı gözlenirken, intraperitoneal veya subkutan insülinuygulanan gruplarda kısmen düzelme görüldü. Bu düzelme subkutan insülin grubundadaha belirgindi. Fakat glisemik kontrol intraperitoneal insülin grubunda daha iyiydi.Özellikle intraperitoneal grupta olmak üzere, yeni damar oluşumu ve peritonealmembran kalınlığı, insülin verilen gruplarda daha fazlaydı. nflamasyon ve fibrozisgelişimi ise tedavi edilmeyen diyabetik gruplarda daha belirgindi.Sonuç olarak, insülin diyabetin peritoneal membranda yaptığı değişiklikleriglisemik kontrolü sağlayarak kısmen düzeltmektedir. ntraperitoneal insülin, olasılıklaTGF-β1 ve VEGF sentezini artırarak peritoneal membran kalınlığını ve yeni damar9oluşumlarını artırmaktadır. Peritoneal membranın diyalitik etkinliğinin korunması içininsülin uygulanmasında subkutan yol seçilmelidir.Anahtar kelimeler: Kronik böbrek yetersizliği, diabetes mellitus, peritonealfibrozis, insülin.10

2. ABSTRACTTHE EFFECTS OF INTRAPERITONEAL AND SUBCUTAN INSULINTREATMENTS ON FUNCTIONS AND STRUCTURE OF PERITONEALMEMBRANE OF DIABETIC RATS.Chronic peritoneal dialysis (PD) may eventually result in several peritonealalterations of varying degree, which leads to progressive reduction in dialytic efficacy.Although its pathogenesis has not been elucidated yet, it has been proposed that growthfactors such as transforming growth factor beta-1 (TGF-β1) and vascular endothelialgrowth factor (VEGF) play a central role in leading to peritoneal alterations. Insulinnecessity of peritoneal dialysis patients with diabetes mellitus can be provided byintraperitoneal or subcutaneous. Intraperitoneally administered insulin is regarded as themost physiological replacement therapy, leading to lower peripheral insulinconcentrations and equal or better glycemic control than subcutaneous insulin. It isknown that insulin increases the secretion of TGF-β1 and VEGF.We aimed to researchthe effects of intraperitoneal (IP) and subcutaneous (SC) insulin on peritonealmembrane in this experimental study.Forty albino wistar rats were equally divided to five groups. First group was usedas healthy control group. Diabetes was induced in the animals of the other groups bystreptozotocin and divided to four groups. First one was chosen as diabetic controlgroup and no treatment was performed. In second group 20 ml/kg IP ringer-lactatesolution, in third group 20 ml/kg IP ringer-lactate solution and 9 U insulin, in fourthgroup 20 ml/kg IP ringer-lactate and 3 U SC insulin was applied. Treatments wereapplied twice a day for eight weeks. After eight weeks, a one-hour peritonealequilibration test was performed. Dialysate-to-plasma urea ratio, glucose reabsorption,ultrafiltration (UF) volume and levels of dialysate protein were determined. Theperitoneal membrane was evaluated histologically by light microscopy. Peritonealmembrane was painted with monoclonal anti-VEGF antibody and new vascularizationswere searched.While excessive loss of UF were observed in diabetic control and IP ringer-lactategroups, improvement was seen partly in treated with IP or SC insulin groups. Thisimprovement was evident in SC insulin group. But glycemic control was better in IPinsulin group. Neovascularization and thickness of peritoneal membrane were more ingroups treated with insulin, especially IP insulin group. However inflammation andfibroblastic activity was more evident in non-treated diabetic groups.11In conclusion, insulin partly repairs the damages of diabetes on peritonealmembrane by glycemic control. IP insulin increases the thickness of peritonealmembrane and neovascularization probably by increasing the synthesis of TGF-β1 andVEGF. Insulin must be chosen SC for protect the dialytic efficacy of peritonealmembrane in peritoneal dialysis patients with diabetes mellitus.Key words: chronic renal failure, diabetes mellitus, peritoneal fibrosis, insulin.12