Alt beden elektromyostimülasyon antrenmanı ve detraining`in performansa etkileri

Abstract

Elektromyostimülasyon (EMS), kas ya da sinir bölgelerine dışsal olarak uygulanan elektriksel akımlarla kassal aktivasyon elde etme ve bu yolla istemli olarak aktive edilmesi zor olan hızlı motor ünitelerin yavaş motor ünitelerle beraber senkronize katılımıyla antrene edilerek sportif performansta fonksiyonel artışlar elde etme amaçlı kullanılan konvansiyonel olmayan bir antrenman metodudur. Bu çalışmanın amacı 6 haftalık alt beden EMS antrenmanının ve takip eden 4 haftalık detraning periyodunun performansa etkilerini araştırmaktır. Çalışmada yarışmacı sporcu olmayan fiziksel olarak aktif 38 gönüllü katılımcı (yaş: 21.5±2.5yıl, boy uzunluğu: 175±6.5cm, vücut ağırlığı: 67.7±7.7kg, beden kütle indeksi: 21.7±1.9kg/m2, vücut yağ yüzdesi: %14.4±5.3) EMS grubu (EG, n=16) ve istemli grup (İG, n=22) olmak üzere iki gruba ayrılmıştır. Antrenman öncesi, sonrası ve detraining sonrası antropometrik ve vücut yağ yüzdesi ölçümleri, skuat ve aktif sıçrama, 40m sprint, izokinetik kuvvet (60, 180 ve 300o.s-1 açısal hızlarda diz ekstansiyon-fleksiyonu), anaerobik güç ve kapasite testleri yapılmıştır. EG, 6 hafta boyunca haftanın 2 günü 110-120o diz eklem açı aralığında maksimal istemli izometrik kasılmalarla senkronize olacak şekilde baldır, uyluk ve kalça bölgesi majör kaslar üzerine yerleştirilen şerit elektrotlar aracılığıyla uygulanan EMS antrenmanına katılmıştır. İG ise EG grubuyla aynı uygulamayı EMS olmadan yapmıştır. Takip eden detraining süreci boyunca katılımcıların hiçbiri herhangi bir alt beden egzersizine katılmamıştır. Antrenman öncesi, sonrası ve detraining sonrası yapılan test ve ölçümler arasında fark olup olmadığı tekrarlı ölçümlerde iki yönlü varyans analiziyle incelenmiştir. Normal dağılım göstermeyen verilere logaritmik dönüşüm uygulanmıştır. ANOVA testi sonucunda anlamlı fark gösteren ortalamaların belirlenmesinde post-hoc testlerinden LSD (En küçük önemli fark) testi kullanılmıştır. Antrenman süreci ve bunu takip eden detraining sonrası skuat sıçramada gruplararası (p=0.043) ve grupiçi (p=0.034) anlamlı fark bulunmuştur. Antropometrik ve vücut yağ yüzdesi ölçümleri, aktif sıçrama, 40m sprint, 60, 180 ve 300o.s-1 açısal hızlarda sağ ve sol diz ekstansiyon ve fleksiyon izokinetik kuvveti, anaerobik güç ve kapasite değişkenlerinde ise gruplararasında istatistiksel anlamlı fark bulunmamıştır. Bu bulgular skuat sıçrama haricindeki diğer tüm değişkenler açısından 6 haftalık alt beden EMS antrenmanının ve 4 haftalık detrainingin performansa etkisi olmadığını göstermiştir. Sonuç olarak maksimal izometrik kasılmalar üzerine maksimal tolere edilebilen akım şiddetinde uygulanan alt beden EMS antrenmanının yarışmacı sporcu olmayan fiziksel olarak aktif bireylerde konvansiyonel antrenmanlardan daha etkili olmadığı ve farklı protokollerle daha ayrıntılı çalışmalara gereksinim olduğu belirlenmiştir.

Electromyostimulation (EMS), is the electrical current applied externally muscle or nerve area to get muscle activation for the synchronous recruitment of fast motor units with slow motor units, which hard to be activated in voluntary contraction and unconventional training method used for the purpose of obtaining functional increases in athletic performance. The purpose of this study was to investigate of the effects of a six-week lower body EMS training and a following four-week detraining on performance. Physically active but non-competitive volunteered 38 participants [age: 21.5±2.5year, body height: 175±6.5cm, body weight: 67.7±7.7kg, body mass index: 21.7±1.9kg/m², body fat percent: 14.4±5.3%] was divided into two groups as EMS group (EG, n=16) and voluntary group (IG, n=22). Pre-, post-training, and post-detraining anthropometric measurements, squat and countermovement jump, 40m sprint, isokinetic strength (knee extension-flexion at 60, 180 and 300o.s-1 angular velocities), anaerobic power and capacity were tested. EG participated a six week, two days a week EMS training with self-adhesive bands attached to major muscles of upper and lower leg and buttocks. It was synchronously adjusted to maximal voluntary isometric contractions with at the knee joint angle of 110-120°. EG participated the same training application without EMS. Nobody from the groups participated to lower body exercises during the detraining period. The differences among pre-, post-training, post detraining tests and measurements were tested with two way variance analysis. Logarithmic transformation was conducted on data baseline that violated of normality assumption. LSD (Least Significant Difference) post hoc test was used to the significant difference in ANOVA. There was a significant difference in training and detraining period between the groups (p=0.043) and within the groups (p=0.034) related to squat jumps. There were no significant differences between two groups in anthropometric and body fat percent measurements, countermovement jump, 40m sprint, left and right knee extension and flexion isokinetic strength values at 60, 180, and 300o.s-1 angular velocities, anaerobic power and capacity. These findings proved that the 6-week lower body EMS training and 4-week detraining were ineffective training period to the performance variables except squat jump. In conclusion, the findings indicated that lower body EMS training with maximal isometric contractions including maximally tolerated current intensity, applied to non-competitive physically active individuals, is not more effective than the conventional training. There are necessities for more comprehensive and detailed studies with different protocols.