Historical reconciliation policies of the European Union a comparison: The Benes Decrees and the Armenian issue

Abstract

Birinci ve İkinci Balkan Savaşlarında Birinci ve İkinci Dünya Savaşlarına, oradan daYugoslavya'nın bölünmesiyle sona eren iç savaşlar da dahil olmak üzere, Avrupa, ulus-devletlerin homojen hale dönüşmek amacıyla başvurduğu pek çok nüfus transferine şahitolmuştur. Bu nüfus hareketleri bazı durumlarda ?etnik temizlik? tanımını hak edecek kadarkanlı geçmiştir. Türkiye tarihi de bu açıdan Avrupa tarihine benzer. Yirminci yüzyılın başındaOsmanlı İmparatorluğu'nun parçalanmaya başlamasından travmatik bir şekilde etkilenenİttihat ve Terakki Partisi önderleri, ülkenin bu hale gelmesinden gayri-müslüm Osmanlıtebasını, özellikle de Ermenileri sorumlu görmüşler ve Ermenilerin etnik bir grup olarakülkenin bir başka köşesine, Suriye'ye göç ettirilmesine karar vermişlerdi. Bu zorunlu göçünsonucu olarak da çeşitli kaynaklara göre 300,000 ila 1,500,000 Ermeni çeşitli nedenlerlehayatını kaybetti. Bu kararın haklı mı haksız mı olduğu konusundaki tartışma 91 yıldırsürüyor. Ayrıca bu eylemin adının ?soykırım? mı, ?etnik temizlik?, ?zorunlu nüfus transferi?mi olduğu konusunda da bir anlaşma yok. Ancak Avrupa Birliği, 1987'den beri, söz konusugöç ettirmenin ?soykırım? tanımına girdiğini kabul ederek, Türkiye'nin Avrupa Birliği'ne üyeolması için tarihi ile yüzleşmesini şart olarak koştuğunu açıklayan çeşitli kararlar aldı.Türkiye ise hem bu suçlamayı reddediyor hem de Avrupa Birliği'nin haksız bir biçimdeTürkiye'yi zorladığını düşünüyor. Bu tezin esas amacı, Avrupa Birliği'nin ?tarihle barışma?konusundaki politikalarını analiz ederek, Türkiye'nin Avrupa Birliği'ne yönelik endişeleriniazaltmak ve Avrupa Birliği ile ilişkilerinin kolaylaştırılmasına katkıda bulunmaktır. Diğeramaçlar ise, Avrupa Birliği'nin Türkiye'nin bu en uzun ve en hassas tarihsel probleminiçözmek konusunda ideal bir kolaylaştırıcı olup olmadığını anlamak ve bu tartışmabağlamında, Türkiye'nin Avrupa Birliği'nin tarihle barışma politikalarının kurumsallaşmasıve gelişmesi konusunda olumlu bir rol oynamasının mümkün olup olmadığına dair biröngörüde bulunmaktır.v

From the First and Second Balkan Wars, to the First World War and Second World War, andfinally to the violent break-up of Yugoslavia, Europe has seen numerous expulsions andexchanges of populations that have not fit into the concept of the relatively homogeneouswholes sought to be created by the nation-states which had gone to war with each other. Theforced population transfers are institutionalised at the level of states in some cases, they areforms of population cleansing. Turkey?s history has some similarities to European history inthis respect. At the beginning of the twentieth century, under the process of disintegration, theChristian minorities, particularly the Armenian members of the Empire, were viewed as oneof the primary factors responsible for the decline and disintegration of the Ottoman Empireand it was decided they were to be the subject of a forced population transfers (tehcir) in1915-16. As a result of this forced transfer, according to different sources, 300,000-1,500,000Armenians died of several cause. There has been a continuing debate over the issue of thatthis decision was right or wrong, and continuing debate over the terminology (?genocide?,?ethnic cleansing? or ?forced population transport?, etc.) that can be appropriate to apply tothe events, for nearly 91 years. In that regard, the European Union (EU), announced severaltimes, using the term of ?genocide? to describe the Armenian deportation, that it would notaccept a country which cannot or will not face its own. Under these circumstances, Turkeyfeels wrongly accused and it does not trust the EU and its good-will towards the solution. Themain concern of my thesis is to outline a theoretical approach towards the analysis of thereconciliation policies in the EU to help Turkey overcome its fears and to help to ease therelations between the EU and Turkey. The other targets are to comprehend whether or not theEuropean Union might be the ideal interlocutor in solving Turkey?s longest and hottesthistorical problem and to find out that whether Turkey would play a positive role indeveloping and instutionalizing a theoretical approach towards the historical reconciliationpolicies in the EU.iv