Kinematic finite-fault model of the October 23, 2011 Van Mw7.1 earthquake obtained from regional and teleseismic P waves using the empirical green function method

Abstract

23 Ekim 2011 Van Mw 7.1 depreminin sonlu fay kırılma modelini Ampirik Green Fonksiyonu (AGF) metodu kullanarak elde ettik. Bunun için ana şoktan 10 saat sonra meydana gelen artçı şok AGF olarak kabul edildi. Analiz bölgesel (1°-20°) ve telesismik (20°-90°) olmak üzere iki uzaklık aralığında gerçekleştirildi. İstasyonların seçiminde, ana şok ve artçı şok dalga şekillerinin benzerliğinin yanı sıra sinyal/gürültü oranının yüksek olmasına ve iyi bir yönsel dağılıma sahip olmalarına dikkat edildi. 52 tane bölgesel, 33 tane telesismik istasyon seçildi. Dekonvolüsyon işlemi zaman ortamında gerçekleştirildi. Yönsel olarak şekli değişen kaynak zaman fonksiyonları kullanılarak, kayma modelleri oluşturuldu. Kaynak zaman fonksiyonlarının ters çözümü, kırılma hızları 1 km/s ile 4km/s arasında 0.5 km/s aralıklarla ve yükselim zamanları ise 1.0 s ile 5 s arasında 0.5 s aralıklarla gerçekleştirildi. Orijinal kaynak zaman fonksiyonları ile yapay kaynak zaman fonksiyonları arasındaki farklar değerlendirilerek, kaynak model test edildi. Sonuç olarak, telesismik ve bölgesel kayma dağılımlarının birbirleriyle uyumlu olduğu görülmüştür. Kayma dağılımları, fay kırığının eğim yukarı güney-batı yönünde yayıldığını göstermiştir. Maksimum kayma büyüklüğü yaklaşık 3.5 m olarak hesaplanmış ve modelin varyans azaltma değerleri karşılaştırılarak, kırık hızı 1.5 km/s ile 2.0 km/s arasında ve yükselim zamanı ise 1.0 s ile 2.0 s arasında bulunmuştur.

We obtained a kinematic finite-fault rupture model for the October 23, 2011 Mw 7.1 Van Earthquake using Empirical Green Function (EGF) method. We used an Mw 6.0 aftershock which occurred 10 hours after the main event as the EGF event. The analysis is performed for two distance ranges; regional (1°-20°) and teleseismic (20°-90°). Stations were selected to have good azimuthal coverage and high S/N levels as well as the similarity of the waveforms between the mainshock and the EGF event. Data from 52 regional and 33 teleseismic stations were used and the deconvolution is performed in the time domain. The shapes of the source time functions varying with the azimuth of the stations were mapped into the spatial evolution of slip. The inversion of the source time functions was performed with rupture velocities of 1.0-4.0 km/s with the interval of 0.5 km/s and the rise times of 1.0-5.0 s with the interval of 0.5 s. Finally the source model was tested by evaluating the difference between the original source time functions and the synthetic source time functions which were predicted by forward modeling. Teleseismic and regional slip distributions are found consistent. The slip distribution shows that the fault rupture propagated up-dip towards southwest. The maximum slip is approximately 3.5 m and the rupture velocity is between 1.5 and 2.0 km/s with the rise times of 1.0 s to 2 s where the models have high variance reductions.