Self-with-other representation in intimate relationship

Abstract

ÖZET Yakın İlişkilerde îlişki-îçindeki-Benlik Temsili NafiMitrani Bu çalışmada Ogilvie ve Ashmore (1991) tarafından önerilen `ilişki- içindeki-benlik` analiz biriminin Türk bir örnekleme uygulanması; idiografik ve nomotetik yaklaşımların birleştirilmesiyle, hiyerarşik sınıflar analizleri (De Boeck ve Rosenberg, 1988) yoluyla ulaşılan temsil yapılarının betimleyici bir çözümlemesinin yapılması; bulguların Ashmore ve Ogilvie (1992) tarafından Amerika'da yapılmış bir araştırmanın bulgularıyla karşılaştırılması; ve çift uyumu örneğinden yola çıkılarak ilişki-içindeki-benlik araştırma yönteminin klinik uygulamada kullanılabilirliğinin değerlendirilmesi hedeflenmiştir. Katılımcılar, altı yıldan kısa süredir evli, eşlerinden önce başka birisiyle en az bir anlamlı ilişki yaşamış on iki kadındı. Çalışmanın sonucunda, katılımcıların benlik temsillerinin birlikte oldukları kişiye bağlı olarak değişiklik gösterdiği, aynı zamanda temel bir benlik algısının etkileşimde bulunulan kişiden bağımsız olarak sürekliliğini koruduğu saptandı. Türk ve Amerikan örneklemlerinde varılan ortalama temsil yapılan arasında hem benzerlikler hem de kültürel farklılıklar belirlendi. Genelde yaşanan, ideal ve en kötü benlik temsillerine göre eşin yapı içindeki konumu, benlik temsillerinin yapı içindeki kümelenmesi, ve önceden ilişki yaşanmış kişinin ya da kişilerin vikonumu, Çift Uyum ölçeği (Spanier, 1976) kullanılarak belirlenen çift uyumuyla ilişkili görüldü. Tlişki-içindeki-benlik yönteminden, hem araştırma amaçlı olarak, hem de klinik uygulamada, verimli bir bilgi kaynağı olarak yararlanılabileceği sonucuna varıldı. vu

ABSTRACT Self-With-Other Representation In Intimate Relationships by NafiMitrani The aims of the present study were to apply the `self-with-other` unit of analysis proposed by Ogilvie and Ashmore (1991) on a Turkish sample, to attempt a descriptive analysis of representational structures generated with the use of hierarchical classes analyses (De Boeck & Rosenberg, 1988) combining ideographic and nomothetic approaches, to compare the findings with those of Ashmore and Ogilvie (1992) with an American sample, and to determine the merits of the self-with-other research methodology as a clinical tool in the example of dyadic adjustment. The participants were twelve female university graduates married for less than six years, who had had at least one significant relationship before they met their spouses. It was found that the participants' self representations varied depending on who they were with, while a core self representation showed continuity across interactive partners. Similarities, as well as cultural differences were detected between the average representational structures in the Turkish and American samples. The location of the spouse with respect to usual, ideal and worst self representations, the constellation of self ivrepresentations within the structure, and the location of previous relationship partner(s) appeared to be related to dyadic adjustment, as assessed by the Dyadic Adjustment Scale (Spanier, 1976). It was concluded that the self-with-other methodology could be used as a rich source of information for both research and clinical purposes.