On the `undead` father of turkey: The impossible mourning of young Atatürkists

Abstract

Bu çalışma, bir gösteren olarak Atatürk etrafında merkezileşmiş söylemsel ve söylemsel olmayan pratikleri çözümlemeyi amaçlamaktadır. Saha araştırması sırasında yapılan mülakatların anlatı analizine dayanan çalışma, kişisel ve toplumsal yas tutma pratikleri üzerinden siyasal olanla direkt bir ilişkisi olan böylesi bir gösterenin işleyişini ele almaktadır. Bu anlamda, tezin amacı yönetimsellik ve egemenlik meseleleri bağlamında genç Atatürkçülerin ?imkansız yası?nı problematize etmektir. Tezde imkansız yas kavramının istisna hali ve yapısal nostalji ile ilişkisi üzerinden içerdiği anlamlar tartışılmaktadır. Tez, siyasal kuruluşunda merkezi bir kategori olan Atatürk'ün siyasal üzerindeki hegemonisini sabit bir içerikten yoksun boş gösteren gibi işleyerek nasıl kurduğunu araştırmaktadır. Bu bağlamda, Atatürk'ün mükemmel ve uyum içindeki bir topluma ulaşmak için bir fırsat olarak sunulduğu ve böylece Türkiye'de siyasalın objet petit a'sı olarak konumlandırıldığı iddia edilmektedir.Bu düşünce hattını takip ederek, genç Atatürkçülerin bir gösteren olarak Atatürk'teki boşluğu doldurma yollarının pek çok farklı Atatürk anlatısına yol açan kendi özneleşme süreçleri ile bağını tartışmaktadır. ?Portre etkisi? tanımı üzerinden, Atatürk imgesinin Atatürkçü gençlerin özneleşme süreçleri üzerindeki etkisi ve bunun Atatürk'ün hatırasını `canlı' tutma görevi ile alakası tartışılmaktadır. Ayrıca Atatürk'e yaslı bir usul ile bağlanmanın, Atatürk'ün başta olduğu zamanlar bir Altın Çağ olarak algılandığı için, mevcut siyasal durumu bir sapma olarak anlamaya yol açtığını iddia etmektedir.

This study aims to analyze the discursive and non-discursive practices which are centered around Atatürk as a signifier. Based on the narrative analysis of the interviews conducted during fieldwork, it intends to adress the workings of such a signifier, as these bear a direct relationship to the political through personal and social practices of mourning. In that sense, the thesis aims to problematize the ?impossible mourning? of young Ataturkists with regard to the issues of govermentality and sovereignty. For that purpose, it discusses the implications of the concept of impossible mourning in its relation with the state of exception and structural nostalgia. It investigates how Atatürk as a central category in the constitution of the political continues its hegemony over the political by operating as an empty signifier free from a stable content. In that sense, the thesis claims that Atatürk is posed as the opportunity of reaching a perfect and harmonious society and therefore being situated as the objet petit a of the political in Turkey.Following this line of thought, it argues that the way young Ataturkists fulfill the empty character of Atatürk as a signifier varies according to their subjectivization processes which lead to many different narrativizations of Atatürk. It also claims that committing to Atatürk in a mournful manner leads to understanding the current political situation as a deviation since Ataturk?s rule is understood as a Golden Age. Through the definition of ?portrait effect?, it discusses the implications of Ataturk?s image in the subjectivization processes of young Ataturkists and its relation to the duty of keeping his memory `alive?.