Kaybetmenin anlatısı: Mai ve Siyah, Huzur ve Tutunamayanlar

Abstract

Bu çalışma, Halid Ziya Uşaklıgil'in Mai ve Siyah (1897), Ahmet Hamdi Tanpınar'ın Huzur (1949) ve Oğuz Atay'ın Tutunamayanlar (1971) romanlarının, Georg Lukacs'ın ?Düş Kırıklığı Romantizmi? kavramsallaştırması üzerinden bir yakın okumasını gerçekleştirmeye odaklanmıştır. Çalışma, bu üç romanın başkarakterleri Ahmet Cemil, Mümtaz ve Selim Işık'ın romantik ruha sahip birer figür oldukları fikrinden yola çıkmakta; kendi romantik bireyselliklerini kurmaya çalışırken başarısızlığa uğrayan ya da kaybeden entelektüelin hikayesini anlatmaktadır. Her üç romandaki başkarakterlerin ?yazmak? ile kurduğu idealize fakat ?imkansız? ilişkiyi, romantik bireyin ?yenilgiye yazgılılığı? üzerinden tartışmaktadır. Başkarakterlerin tamamlayamadıkları eserlerin Uşaklıgil, Tanpınar ve Atay tarafından temellük edilerek üç romana dönüşmesi, karakterin kaybının romanın kazancına dönüşmesine tekabül etmektedir.

This thesis draws upon a close-reading of Halid Ziya Usakligil's Mai ve Siyah (Blue and Black, 1897), Ahmet Hamdi Tanpinar's Huzur (A Mind at Peace, 1949) and Oguz Atay's Tutunamayanlar (The Disconnected, 1971) in terms of Georg Lukacs's concept of `romanticism of disillusionment.` Considering Ahmet Cemil, Mumtaz and Selim Isik, respective protagonist of each novel, as romantic figures, this study depicts the story of intellectuals who fail to constitute their romantic individuality. It discusses the protagonists' idealized but `impossible` relation with writing in terms of romantic individual's being `doomed to fail.` The fact that the works which they could not accomplish are adopted and transformed into novels by Usakligil, Tanpinar and Atay corresponds to the transformation of the failure of the protagonist into the success of the novel.