The Empire`s exhibition and the city`s biennial: Contemporary implications of world as picture

Abstract

Bu çalışma, liberalizm ve neoliberalizm çağlarında dünyayı temsil etme biçimlerine dair tarihsel bir perspektif sunmayı amaçlıyor ve bu iki dönemde ortaya çıkan iki sergi modeline odaklanıyor: Geç 19. Yüzyılın dünya sergileri ve geç 20. Yüzyılın çağdaş sanat bienalleri.Görkemli sergi formları olarak bu iki model, ekonomik gelişmenin zirve yaptığı dikkate değer dönemlerde ortaya çıkmış veya yaygınlaşmıştır. Dünya sergileri imparatorluklar ve sömürgeler üzerine kurulu bir dünya düzeninin temsilini sunarken, dünyadaki çağdaş sanat bienallerinin sayısı 1980'lerde, düzenleyici temel birimin çokkültürlü, rekabetçi kent olduğu değişen neoliberal dünya düzeniyle beraber ciddi bir artış kaydetmiştir.Bu çalışma, iki sergi biçimi arasında anakronistik bir karşılaştırma veya sergi yapma pratiğiyle ilgili sanat tarihsel bir perspektif sunmayı hedeflemiyor. Tez, daha ziyade, bu iki sergi modelinin bir paralel okumasının toplumsal ve ekonomik yeniden düzenlendiği bu iki dönüm noktasının temsiliyet diyagramlarını incelemek için farklı bir kavrayış arzeden bir temel sunduğu fikrinden yola çıkıyor.Dünya sergileri bilim ve üretim teknolojilerindeki gelişmeleri sunan, insan faaliyetlerinin ilk defa daha önce olmadığı kadar doğrudan bir biçimde kültür adı altında sergilendiği temsili dünya resimleriydi. Dünya sergileri çağı aynı zamanda dünya resmi çağıydı: Bu resmin metaforik olarak geleneksel pentürü temsil ettiği düşünülebilir. Öte yandan, bienallerin çizdiği dünya resmi metaforik olarak çağdaş sanatın kendisi gibi görülebilir: Evrensel sanat ve demokratikleşme bütünlüğünü temsil etmek üzere teşhir edilen çeşitlilik, demokrasi ve özdüşünümselliğin eskisi kadar elle tutulamayan, çok katmalı, parçalanmış, karmaşık ve geçici bir enstalasyonu.

This thesis aims at offering a historical account of the ways of representing the world in two distinct eras, namely the liberal age and the present neoliberal system. It focuses on the emergence of two exhibitionary models: the world exhibition of late nineteenth century and the contemporary art biennial of late twentieth century.Both spectacular exhibitions in nature, these two exhibition models emerged or culminated in remarkable pinnacles of economic progress. While the world exhibition offered a representation of a world system based on empires and colonies, the number of contemporary art biennials throughout the world peaked in 1980s, in line with the shifting neoliberal world order, in which the organizing unit is the multicultural, competitive city.This study does not propose an anachronistic comparison between the two exhibition types or an art-historical perspective towards exhibition making. It derived from the idea that a parallel reading of these two exhibitionary models could provide an insightful ground to explore the representational diagrams of these two significant turning points in socio-economic reorganization.The world exhibitions were representative world pictures of recent progresses in objective science and machinery, where human activity came to be perceived and displayed as culture for the first time in a more direct manner than ever. The age of world exhibitions were the age of the world picture; this picture, one might argue, would metaphorically be represented in a painting. Meanwhile, the world picture drawn by the biennials can metaphorically be seen as contemporary art itself: a less palpable, multi-layered, fragmented, complex and ephemeral world installation where the diversity, democracy and self-reflexivity are on display to represent a totality of universal art and democratization.