Curiosity as an intellectual and ethical virtue

Abstract

Bu çalışmada merakın, iyi geçen her yaşam için gerekli olan etik ve entellektüel bir erdem olduğunu savunacağım. Merakı, faydacı nedenlerle, gereklilikten veya boş bir bilme güdüsünden gelen veya bireyin içinden gelenler ve doyuma ulaşana kadar onu rahat bırakmayacak olanlar haricindeki tüm diğer nedenlerle olan bilme arzularından ayırmaktayım. Kulağa kısıtlanmış gelse de, merakı ?anlama amaçlı bilmeye yönelik içsel istek? olarak tanımlıyorum ve güzel bir hayatın onsuz mümkün olamayacağını savunuyorum. Bu tip bir merakın ayırt edici iki işareti vardır: herhangi bir merak durumunda, (a) bilmeye yönelik içsel bir ilgi ve (b) anlamaya yönelik hakiki bir amaç olmalıdır. Merak nihai epistemik sona, anlamaya açılan bir giriş kapısı olduğu için, bilgi ve anlama arasındaki farkları kısaca ortaya çıkaracağım ve anlamanın bir insan telosu/ergonu olduğunu ileri süreceğim. Diğer bir iddiam da merakın, edinilen son bilgiye bakılmaksızın doğası itibariyle değerli olduğudur ve eğer meraklı varlıklar olmasaydık bilginin önemini ve değerini yitireceği de vurgulanacaktır. Muhtemelen tezin en özgün iddiası, bilginin ve merakın ?organik bir birlik? oluşturduğunu ve her ikisine de diğeri olmadan değer biçilemeyeceğini belirttiğim bölüm olacaktır. Daha sonra merakın belki de bilginin olanaklılığının temeli olduğunu ve bilgiye biçtiğimiz değer kadar, hatta daha fazlasını ona vermemiz gerektiği gerçeğine dikkat çekeceğim.Daha sonra, entelektüel erdemleri, terimin yakın geçmişte Erdem Epistemolojisinde kazandığı içerik kapsamında, ortaya çıkaracağım ve yeni serpilen bir alandan ve merakın entellektüel bir erdem olduğu iddiasından kısaca bahsedeceğim. Bu iddia, merakın sorgulamak ve karşılık düşen herhangi bir bilginin anlamını kavramak için gerekli olduğu olgusuna dayanacaktır. Açık fikirlilik, azim ve benzeri diğer entellektüel erdemlere sahip olunsa bile, eğer merak eksik olursa, epistemik çaba daha başlamadan bitecektir. Entelektüel bir erdem olmasının yanı sıra, merak konusundaki merkezi diğer iddiam, merakın etik bir erdem olduğudur. Bu iddiam tartışmalı olabilir ama merakın bir erdem olarak hayatlarımızı daha ?eudaimon? kıldığını düşünmek için yeterli sebebimiz olduğunu göstermeye çalışacağım.İkincil meseleler olarak da merakın tamamen doyurulabilir olduğu koşulları ve böyle bir doyumun istenebilir olup olmadığını ele alacağım. Burada bütün merakın ortadan kaldırıldığı, insanları bekleyen bir ?ütopya paradoksu?, kabataslak anlatılacaktır ve bu merakın iyi bir yaşam için gerekli olduğu tezime destek olacaktır. Son olarak, alışılmışın dışında sapkın merak sorununa değineceğim ve muhtemel olumsuz sonuçlarına rağmen, merakın neden etik bir erdem olarak düşünülebileceğini açıklamaya çalışacağım.

In this study, I claim that curiosity is an ethical and intellectual virtue that is necessary for any well-lived life. I distinguish curiosity from other types of desiring to know that could emerge from pragmatic reasons, necessity, or an idle urge to know, and any other reason except the ones that comes from within the individual and that will not leave one until it is satisfied. Restricted as it might sound, I define curiosity as an ?intrinsic desire to know in order to understand? and claim that a flourishing life is not possible without it. Such a curiosity has two distinguishing marks: in any case of curiosity there must be (a) an intrinsic interest to know and (b) a genuine aim of understanding. Since curiosity is taken to be the gateway to the ultimate epistemic end, understanding, I briefly explore the distinctions between knowledge and understanding and propose understanding as the human telos/ergon. Another claim I make is that curiosity is intrinsically valuable regardless of the final attainment of knowledge and it is also pointed out that non-pragmatic knowledge would lose any significance and value if we were not curious beings. Probably the most original claim of the thesis will appear in the part where I argue that knowledge and curiosity form ?an organic unity? and neither is correctly assessable without the other. I will then draw attention to the fact that curiosity is perhaps the ground of the possibility of theoretical knowledge and it should be valued as much as or even more than we value knowledge.Then, I explore intellectual virtues in the sense the term has recently gained in Virtue Epistemology and after l succinctly survey the newly flourishing field, the claim that curiosity is an intellectual virtue will take place. This claim will be made based on the fact that curiosity is necessary to be able to question and make sense of any corresponding knowledge. Even if one had every other intellectual virtue such as open-mindedness, perseverance, and the like, if one lacks curiosity, the epistemic endeavor would end even before it starts. In addition to being an intellectual virtue, the other central claim I have is that curiosity is an ethical virtue. Controversial as this claim may be, I attempt to show that there is ample reason for considering curiosity as a virtue that makes our lives ?eudaimon?.As side issues, I also deal with the conditions under which curiosity is totally satisfiable and whether or not such satisfaction is desirable. Here, the ?utopia paradox? that awaits human beings provided that all curiosity is eliminated from our world is sketched out and this will give support to my thesis that curiosity is necessary for a good life. Lastly, I address the problem of deviant curiosity and give an account of why curiosity could still be considered as an ethical virtue despite the possible negative consequences.