The reconstruction of the `genius aesthetics` in Adorno`s philosophy

Abstract

Bu çalısma Erken Alman Romantizmi akımının felsefe tarihinde esi benzeri olmayan bir özne dogurdugunu öne sürmektedir. Sözü geçen romantik özne kendine?dünyayı romantiklestirme? misyonu biçmistir. Erken Alman Romantikleri, Aydınlanma düsüncesinin en belirgin karsıtları oldukları için bu e§siz öznenin Aydınlanma degerlerine karsı ortaya çıktıgı söylenebilir. Ancak, Bildung kavramı Erken Alman Romantizmi'nin az da olsa hala evrensel degerlerden olu§tugunu ima etmektedir. Bu açıdan sözü geçen akımda, özellikle romantik sanatçının ironik varolu§unda ortaya çıkan belirli bir kararsızlık veya tutarsızlık oldugu söylenebilir. Bir yandan romantik özne kendi kendine yeten, güçlü ve her seye muktedir bir öznedir. Öte yandan ise en büyük ideallerinden biri olan ?dünyayı romantiklestirme? idealinin ulasılmaz oldugunun bilincindedir.Bu tezde öne sürülen, Adorno ilk bakısta her ne kadar Erken Alman Romantizmi akımının çizdigi özne ve buna paralel olarak sanatçı kavramına karsı duruyormus gibi görünse bile Romantik sanatçı kavramından belirli bir ölçüde etkilendigidir. Bunun en önemli sebebi Adorno'nun toplumdan uzakta tasvir ettigi ?özerk sanatçı? kavramıdır. Sanatçıyla beraber uzman dinleyici de diger dinleyicilerden oldukça farklı bir biçimde kurgulanmıstır. Buna ek olarak sanatın özerk statüsünde toplumdan ayrık olma durumu, sanatçının izole olmasına ve toplumu kendi basına bırakmasına yol açmıstır. Tüm bu anlatılanlar Adorno'nun estetiginin ?Deha Estetigi?ne yaklasmasının önemli sebepleridir.

This study claims that the Jena Romanticist philosophy created a uniquesubject within the history of philosophy. The romantic subject has a certain missionwhich is ?romanticizing the world.? This unique subject emerges in opposition to theEnlightenment values since the Jena Romanticists were one of the most prominentreactionaries of the Enlightenment thought. Their concept of Bildung, however,implies that the Jena Romanticist philosophy is still consisted of universal ideas. Inthat sense, it could be argued that there is a certain ambivalence in Jena Romanticistphilosophy which unfolds itself especially in the ironic existence of the Romanticartist. On the one hand, the Romantic subject is a self-sufficient, empowered and allencompassingsubject. On the other hand, it knows that the world is finite and ?toromanticize the world? is an unattainable goal.In this thesis it is maintained that, although on the surface Adorno is criticalof the Jena Romanticist subject and, accordingly, of the concept of the Romanticistartist, he also embraces an influence of the Romanticist concept of artist. This ismainly because of his definition of ?the autonomous artist? who is isolated from thesociety. Together with the artist, the expert listeners are also regarded as very muchaway from the other listeners. Furthermore, art?s being so remote from the society inits autonomous status also results in the isolation of the artist and the abandonment ofsociety to its own. All of the above are the most important reasons for arguing thatAdorno?s aesthetics comes closer to the ?Genius Aesthetics.?