Resignifying the mainstream: Transgender embodiment in cinema in Turkey

Abstract

Bu çalışma 1960lardan başlayan kırk yıllık bir dönem içerisinde transgender fenomeninin Türkiye sinemasındaki ana akım temsillerine odaklanmaktadır. Tezin ana argümanı anti hetero-patriarkal anlamlar üretmekten yoksun olarak kavramsallaştırılmış ana akım sinemanın izleyici alımlaması, metinsel çelişki ve yönetimsel niyet gibi unsurlarının yıkıcı okumaları ve yıkıcı özdeşimleri tetiklemek üzere bir takım muğlâklıklar üretmekte olduğudur. Transgender tecessümün ana akım temsilleri büyük izleyici kitlelerine ulaşarak ikili düşünmeyi ve normatif özdeşim mekanizmalarını sarsacak bir imkan sunabilir. Spesifik tarihsel ortamları içerisinde ve birbirleriyle ilişki içerisinde kavramsallaştırılan bu imgeler aynı zamanda bastırılanın cinsiyet ve cinsellikle ilgili heteronormatif ikilikleri tehdit etmek üzere geri döndüğü tarihsel bir bilinçdışına da işaret etmektedir. Bu çalışma bahsi geçen filmleri cinsiyet parodisi, `masquerade', heteroseksüel melankoli, utanç ve transulusalcılık gibi konseptler üzerinden analiz ederek performans ve performatiflik arasındaki ilişkiyi ana akımı içerden dönüştürmek üzere incelemektedir.

This study focuses on the mainstream representation of the transgender phenomenon in the cinema of Turkey during a forty year period starting from the 1960s. In studying these images, the main argument of this thesis is that although mainstream cinema has been conceptualized as incapable of producing meanings that are anti hetero-patriarchal; factors such as audience reception, textual incongruity and directorial intentions might produce ambiguities in order to trigger subversive readings and identifications with these images. By reaching masses of audiences, mainstream representation of transgender embodiment might offer a possibility that might challenge the binary thinking and normative identificatory mechanisms. Conceptualized within their specific historical milieu and in relation to each other, these images also refer back to a historical subconscious in which the repressed desires return back to haunt the heteronormative binaries of gender and sexuality. Reading these films through gender parody, masquerade, heterosexual melancholia, shame and transnational circulation of transgender images, this study explores the relation between performance and performativity in order to resignify the mainstream from within.