Eğim antrenmanlarının sprint performansının süratte devamlılık evresi üzerine etkilerinin incelenmesi

Abstract

Bu çalışmanın amacı, eğimli yüzeyde uygulanan sprint antrenmanlarının, sprintin süratte devamlılık evresi üzerine olan etkisinin incelenmesidir. Çalışmaya, rekreasyonel olarak aktif 34 erkek birey katılmıştır. Bireyler 5 gruba ayrılmıştır: kontrol (K), tepe çıkışı (Tç), tepe inişi (Ti), kombine (Ti+Tç) ve yatay zeminde antrenman (Y) grubu. Tç, Ti ve Ti+Tç gruplarına, 4° eğim içeren tartan yüzeyde, Y grubu ise düz tartan zeminde, 8 hafta boyunca, haftada 3 gün, sprint antrenmanı uygulanmıştır. Sprint antrenmanı çalışmanın ilk 4 haftasında 4 tekrar ve 4 set olarak uygulanmış, 5-8. haftalarda tekrar sayıları bir arttırılarak, 8. haftanın sonunda 5 tekrar ve 4 set olarak tamamlanmıştır. Çalışmada 100 m sprint testi ve kinematik ölçümler başlangıç, 4.hafta ve 8.hafta olmak üzere toplam üç kez ölçülürken, aerobik kapasite ve anaerobik güç ölçümleri başlangıç ve 8.hafta olmak üzere iki kez ölçülmüştür. Aerobik kapasite ölçümü, Bruce protokolü kullanılarak koşu bandında oksijen tüketiminin ölçülmesiyle, anaerobik güç ölçümü ise Margaria Kalamen testi kullanılarak gerçekleştirilmiştir. 100 m sprint performansı, video kayıt yöntemiyle kaydedilmiş, elde edilen veri, hem 100 m'nin tamamında, hem de 50-100 m arası 10'ar metrelik dilimlere bölünerek, hız, adım uzunluğu, adım frekansı parametreleri yönünden analiz edilmiştir. Sonuçlar ortalama + standart sapma olarak sunulmuş, gruplar arasındaki istatistiksel analizde Kruskal Wallis testi, ölçümler arası karşılaştırmalarda ise Wilcoxon testi kullanılmıştır. İstatistiksel önem düzeyi, p<0.05 olarak belirlenmiştir. Çalışmanın sonuçları, deney gruplarına ait 100 m ve 50-100 m sprint performanslarının, 8 haftalık antrenman sonunda istatistiksel olarak değişmediğini ortaya koymuştur. Ancak, 8 haftanın sonunda antrenman gruplarının maksimal koşma hızı artmış ve maksimal hızın korunması evrelerinde gelişme olduğu saptanmıştır. Gelişme Ti ve Ti+Tç gruplarında adım uzunluğu, Tç grubunda adım frekansı, Y grubunda ise hem adım uzunluğu, hem de adım frekansı artışına bağlı olarak gerçekleşmiştir. Sprint antrenmanı tüm grupların aerobik kapasitesini, Y grubunda ise ek olarak anaerobik kapasitesini de arttırmıştır. Sonuç olarak bu çalışma, eğimli ve yatay yüzeyde uygulanan 8 haftalık sprint antrenmanlarının, bireylerin daha iyi sprint performansı göstermesine yol açmadığını, ancak maksimal süratin korunmasında olumlu etki gösterdiğini ortaya koymuştur.

The purpose of this study is to determine the effect of sprint training on sloping surfaces on kinematic parameters during the maintanance phase of sprinting in man. Thirty four healthy, recreationally active men were assigned to one of five groups: sedentary control (C), sprint training on uphill surface (Tu), sprint training on downhill surface (Td), combined uphill and downhill surfaces (Tu+Td), and finally sprint training on horizontally surface (Th). Sprint running training of Tu, Td and Tu+Td groups were applied at the platform having 4° sloping surface. One hundred meters sprint running performance, kinematic parameters such as stride length, stride rate and maximally running velocity during the slices of 10 meters of maintanance phase of sprint running, and also aerobic and anaerobic capacity of all groups were measured three times during the experimental period. Results were given + SD, and data of the five groups were analyzed by using Kruskal Wallis test, and repeated measurements of groups were done by using Wilcoxon test. A level of p<0.05 was accepted as statistically significant. The results of the present study demonstrated that 100 m or 50-100 m sprint running performances were statistically insignificant following sprint running training. However, maximally running velocity and the maintenance phase of sprinting were improved in all experimental groups. Improved maintenance phase was due to stride length in Td and Tu+Td groups, stride rate in Tu group, and finally both stride length and rate in H group. Sprint running training was resulted an increase on aerobic capacity of all experimental groups, and anaerobic capacity in H group compared with the C group. In conclusion, although sprint running on sloping surfaces did not result beter sprinting performance, stride length and stride rate alterations were resulted an improvement in maximally velocity maintenance in all experimental groups.