Torakolomber vertebra kırıklarının posterior spinal enstrumantasyon sistemleri ile tedavisi (Klinik çalışma)

Abstract

ÖZET Bu çalışmada Ekim 1994 - Haziran 1998 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortepedi ve Travmatoloji kliniğine başvuran 90 torakolumbar vertebra kırıklı hastadan klinik takipleri yapılabilen 76 hastanın sonuçlan literatür bilgisinin ışığı altında tartışılmıştır. Hastalarımızın %60'ı yüksekden düşme, %30'u trafik kazası ve %10'u ağır yük altında kalma neticesi yaralanmışlardı. Olguların %40'ı kadın, %60'ı erkekdi ve yaş ortalaması 33.1 ( 14 - 68 ) idi. Hastalar en az 6 ay en fazla 48 ay ortalama 22 ay takip edildiler. Hastaların direkt radyografik incelemelerinde anterior vertebranın kompresyon yüzdesi ve sagital indeks değerlerinin ölçümleri yapıldı. Kliniğimize başvuran tüm hastalara rutin olarak komputarize tomografik inceleme yapılarak spinal kanala bası oranlan ölçüldü. Hastaların nörolojik durumları The American Spinal Injury Association tarafından modifiye edilen Frankel sınıflandırmasına göre derecelendirildi. Klinik takipi yapılabilen hastalarda en fazla %87 oranıyla Burst tipi kırığa rastlandı. Burst tipi kırıklardanda en fazla Burst tip B kırığı görüldü. %8 oranında kompresyon kırığı, %5 oranındada kırıklı çıkık tipi kırığa rastlandı.Torakolumbar vertebra kırığı ile tedavisi yapılan toplam 90 hastanın 54'üne Alıcı spinal enstrumentasyonu, 18' ine Coutrell-Dubousset enstrumentasyonu ve 18 hastayada Tıpsan'ın torakolumbar enstrumentasyon seti kullanıldı. Hastalar kliniğe kabul edildikten en erken 72 saat en geç 23 gün ortalama 9 gün içinde operasyona alındılar. Posterior nöral arkın kırılarak nöral kanala bası yaptığı komplet nörolojik defisitli 1 hasta dışında hiçbir hastaya laminektomi girişimi uygulamadık. Hiçbir hastamızda nörolojik yönden kötüleşme gözlenmedi, 76 hastadan komplet nörolojik defisiti olan 8 hastanın durumunda herhangi bir değişiklik gelişmedi, inkomplet nörolojik defisiti olan Frankel C ve D grubundaki 12 hastada nörolojik iyileşme görülerek bir üst gruba geçti. Travmadan sonra vertebraların kompresyon yüzdesi 42.9 enstrumentasyondan sonra ise kompresyonu %21.3 olarak ölçülmüştü. Son kontrol muayenesinde kompresyon yüzdesi 32.3 olarak saptandı. Hastaların operasyondan önceki ortalama sagital indeksi 16.9 derece idi. Operasyondan sonra ortalama 4.7° olrak Ölçülen sagital indeks değeri postoperatif dönemde bir miktar artarak 10.8 dereceye ulaşmıştır. Sonuç olarak instabil torakolumbar vertebra kırıklarının tedavisinde posterior girişimle dekompresyon ve enstrumentasyonun kırığın redüksiyonunda ve stabliteyi sağlamasında yeterli olduğu ve hastaların erken rehablitasyonuna imkan verdiği sonucuna vardık. 69