Naiv kronik hepatit B hastalarında monoterapi ve kombine tedavinin karşılaştırılması

Abstract

ÖZET Çalışmaya daha önce hiç tedavi almamış (naive); HBeAg (+) ve HBeAg (-) hastalarda İFN ve İFN+lamivudin tedavisinin özellikle tedavi sonu ve kalıcı yanıt açısından karşılaştırılması retrospektif bir çalışma ile değerlendirildi. Bu amaçla 34'ü (% 27) kadın, 91 'i (% 73) erkek olup yaş ortalamaları 33.1 ±7.49 yıl olan toplam 125 hasta tedaviye alındı. Hastalarımızın 61 'i (% 49) HBeAg (-), 64'ü (% 51) HBeAg (+) idi. Hastalara İFN ve İFN+lamivudin kombinasyonu tedavisi verildi. İFN alan HBeAg pozitif hastalarımızda erken, tedavi sonu ve kalıcı virolojik yanıt sırasıyla % 33,3, % 66,7 ve % 30,3; biyokimyasal yanıt ise sırasıyla % 27,3, % 69,7 ve % 24,2 bulundu. İFN+lamivudin alan HBeAg pozitif hastalarımızda da erken, tedavi sonu ve kalıcı virolojik yanıt sırasıyla % 71, % 90,3 ve % 54,8; biyokimyasal yanıt ise sırasıyla % 41,9, % 64,5 ve % 41,9 bulundu. HBeAg pozitif hastalarımızda virolojik yanıt, kombine alan grupta monoterapiye göre anlamlı derecede daha yüksek bulundu. İFN alan HBeAg negatif hastalarımızda erken, tedavi sonu ve kalıcı virolojik yanıt sırasıyla % 83,9, % 80,6 ve % 48,4; biyokimyasal yanıt ise sırasıyla % 29, % 48,4 ve % 12,9 bulundu. İFN+lamivudin alan HBeAg negatif hastalarımızda da erken, tedavi sonu ve kalıcı virolojik yanıt sırasıyla % 83,3, % 76,7 ve % 46,7; biyokimyasal yanıt ise sırasıyla % 30, % 43,3 ve % 30 bulundu. HBeAg negatif hastalarımızda kombine ile monoterapinin birbirine üstünlüğü bulunamadı. İFN verdiğimiz HBeAg negatif hastalarda tedavi sonu ve kalıcı yanıt daha yüksek bulunmasına rağmen istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı. İFN+lamivudin verdiğimiz HBeAg pozitif hastalarda ise, tedavi sonu ve kalıcı yanıt daha yüksek bulunmasına rağmen istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı. HBeAg serokonversiyonu İFN alan grupta % 12,1, İFN+lamivudin alan grupta ise % 12,9 bulundu. Çalışmamızda monoterapi ile kombine tedavinin birbirlerine üstünlükleri bulunmadı. 54

SUMMARY Patients with HBeAg (+) and HBeAg (-), but have not been received any treatment, were included in the study. They have been treated with IFN and IFN+lamivudine and the results were retrospectively evaluated especially in terms of comparison of initial, end-of-treatment and sustained response. Totally 125 patients (34 females and 91 males) with average age of 33.1±7.49 years were included in the treatment. Of those 61 of them (49%) had HBeAg negative and the rest had HBeAg positive (51%). They have ali received an IFN and a combination of IFN+lamivudine treatment. For the patients with HBeAg positive treated with IFN, initial, end-of-treatment and sustained virologic response were found to be 33.3%, 66.7% and 30.3%, respectively; vvhile biochemical response was found to be 27.3%, 69.7% and 24.2%, respectively. For the patients with HBeAg positive treated with IFN+lamivudine, initial, end-of-treatment and sustained virologic response were also found to be 71%, 90.3% and 54.8%, respectively and biochemical response was found to be 41.9%, 64.5% and 41.9%, respectively. Virologic response in patients with HBeAg positive receiving combined treatment was significantly higher than receiving mono-therapy. Patients with HBeAg negative receiving IFN, initial, end-of-treatment and sustained virologic response were found to be 83.9%, 80.6 % and 48.4%, respectively vvhile biochemical response was found to be 30%, 43.3% and 30%, respectively. There was no superiority betvveen combined and mono-therapy in patients with HBeAg negative. Although patients with HBeAg negative treated with IFN and HBeAg positive treated with IFN+lamivudine had higher end-of-treatment and sustained response these were not found statistically significant. The seroconvertion of HBeAg in the group treated with IFN was found to be 12.1 % vvhile this was found to be 12.9 % in the group treated with IFN+Lamivudine. The study showed that there was no superiority betvveen combined and mono-therapy. 55