Tibia psödoartrozları ; sorunlar ve çözüm önerileri

Abstract

Kaynamama en sık tibia kemiği kırıklarında görülür. Bu yaralanmalar aynı zamanda açık kırıkların, enfeksiyonun ve yumuşak doku problemlerinin sıklıkla eşlik ettiği yaralanmalardır. Kaynamama tedavisinde kesin çizgiler yoktur. Çalışmamızda kaynamama cerrahisi öncesi yapılacak detaylı değerlendirmenin, tedavi sırasında ortaya çıkan zorlukları ve tedavi seçeneklerini belirlemede önemini vurgulamak ve literatürdeki güncel bilimsel veriler de dikkate alınarak akılcı davranıp hastaya özgü tedavi planlaması yapmanın etkilerini değerlendirmek amaçlanmıştır. Çalışmamızda 2015-2019 yılları arasında hastanemizde tedavi edilen tibia kaynamama hastaları belirlendi. Hastaların demografik verileri, ilk travma özellikleri, önceki tedavilerin sayısı ve etkinliği, yumuşak doku problemleri, kaynamaya etkili ko-morbiteleri, kaynamama skorlama sistem puanları ve enfeksiyon bulguları toplandı. Bilgilerine ulaşılabilen ve takipleri düzenli 41 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların kaynama başarısı yumuşak doku problemlerinin varlığına, açık kırık şekline, enfeksiyon olup olmamasına ve weber cech sınıflamasına göre karşılaştırıldı. Enfekte ve atrofik kaynamamalarda, Masquelet (indükte membran) tekniğinin sonuçları detaylıca değerlendirildi ve diğer tedavi yöntemleri ile karşılaştırıldı. Kapalı, tip I, tip II kırıkların kaynamamalarında iyi planlanmış tek ve görece basit girişimler ile bu sorun ile başa çıkılabileceği, enfeksiyon ile komplike olmamış kırıklarda kaynama başarısının olanlara göre belirgin bir şekilde yüksek olduğu bulunmuştur. Rekonstrüksiyon gerektiren yumuşak doku problemlerinin varlığında kaynama başarısının etkilediği gösterilmiştir. Enfekte ve atrofik kaynamamaların tedavisinde ortaya çıkabilecek zorluklarla mücadelede iki aşamalı Masquelet (indükte membran) tekniğinin etkili bir yöntem olarak düşünülmesi gerektiği sonucuna ulaşılmıştır.

Nonunion is most commonly seen in tibial fractures. These injuries are also those that typically accompany open fractures, infection and soft tissue problems. There are no certain lines in nonunion treatment. The purpose of this study is to emphasize the importance of detailed evaluation prior to nonunion surgery while determining the difficulties and given the current scientific data, treatment options that appear during the procedure and assessing the effects of patient-based treatment plan. Nonunion tibial fracture patients were determined who had been treated in our hospital between 2015-2019 in our study. Demographical data, first trauma characteristics, the number and efficiency of prior treatments, soft tissue problems, comorbidities effective to bone union, nonunion scoring system marks and infection findings of the patients were collected. A total of 41 patients with regular follow-ups whose data could be reached were involved in the study. The success of bone union of patients was compared in accordance with the presence of soft tissue problems, the form of open fracture, weber cech categorization and whether there was an infection or not. In infective and atrophic nonunions, the results of Masquelet (induced membrane) technique were evaluated at full detail and they were compared with other treatment methods. It was found out that closed, type I and type II nonunions could be dealt with by means of well-planned single and relative simple attempts and bone union success was prominently higher in those whose fracture was not complicated with infection compared to patients with complications. In the presence of soft tissue problems requiring reconstruction, the success of bone union was indicated to be affected. It has been concluded that in the treatment of infective and atrophic nonunions, two stage Masquelet (induced membrane) technique should be considered as an effective method in dealing with the difficulties that can emerge.