Travma ve kontrollü hemorajik şok modelinde erken ve geç resüsitasyonun yara yeri enfeksiyonu gelişimi üzerine etkilerinin araştırılması

Abstract

Hemorajik şokta yara yeri enfeksiyonlarının görülme sıklığını araştırmak için şimdiye kadar çeşitli çalışmalar yapılmıştır. Daha önce denenmemiş olan kontrollü hemorajik şok modelinde erken ve geç resüsitasyonun yara yeri enfeksiyonuna etkileri araştırıldı.Çalışmamızda 84 adet yetişkin Wistar Albino cinsi erkek rat kullanıldı. Kontrol grubunda 8'er adet, diğer gruplarda 10'ar adet rat vardı. 1. grup kontrol grubu, 2. grup hemorajik şok ve erken resüsitasyon grubu, 3. grup hemorajik şok ve geç resüsitasyon grubu olarak ayrıldı. Her grupda A, B, C olarak kendi içinde 3 gruba ayrıldı. A grubunda örnekler 1. günde, B grubunda örnekler 3. günde ve C grubunda örnekler 5. günde alındı. Ratlar üzerinde yapılan çalışmalar genel anestezi altında gerçekleştirildi. Karotis arteri, hemorajik şok uygulamak için kanülize edildi. 1. gruptaki ratlarda batın cildinde 2 cm'lik kesi oluşturuldu, cilt altına mesh yerleştirildi ve yara yerinden 1., 3. ve 5. günlerde örnekler alındı. 2. grupta kontrollü hemorajik şoku takiben batın cildinde 2 cm'lik kesi oluşturuldu ve cilt altına mesh yerleştirildi. 30. dakikada ringer laktat ile intraperitoneal resüsitasyon yapılarak 1., 3. ve 5. günlerde örnekler alındı. 3. grupta kontrollü hemorajik şoku takiben batın cildinde 2 cm'lik kesi oluşturuldu ve cilt altına mesh yerleştirildi, ardından 90. dakikada ringer laktat ile intraperitoneal resüsitasyon yapıldı. 1., 3. ve 5. günlerde yara yerinden örnekler alındı. Alınan örneklerde IL-1ß, IL-6, MIP-2 ve MCP-1 düzeyleri çalışıldı.Yara yerinde bakteri kolonizasyonu açısından gruplar arasında fark saptanmazken , IL-1, IL-6 ve MIP-2 düzeyleri açısından kontrol grubu ile erken resüsitasyon yapılan 2. grupta anlamlı farklılık saptanmıştır. Geç resüsitasyon yapılan deneklerde sitokin ve kemokin salınımının 1, 3, ve 5, günlerde baskılandığı gözlenmiştir. Sonuç olarak erken resüsitasyonun yara yerinde sitokin ve kemokin salınımını olumlu etkilediği geç resüsitasyonun ise salınıma faydası olmadığı gözlenmiştir.Anahtar Sözcükler: Erken ve geç resüsitasyon, Hemorajik şok, İnterlökin-1ß, İnterlökin-6, Monosit Kemotaktik Protein -1, Makrofaj İnflamatuar Protein-2, Yara yeri enfeksiyonları.

For evaluating the incidence of wound infection in hemorrhagic shock lots of studies have performed in the past. We designed a different model of controlled hemorrhagic shock model which evaluates the effects of early and delayed resuscitation on wound infection.Male Wistar-Albino rats (n=84) were used in the study. There were 8 animals in each subgroup of group 1, 10 animals in each subgroup of group 2 and 3. Group 1 was mentioned as control, group 2 as hemorrhagic shock + early resuscitation and group 3 as hemorrhagic shock + delayed resuscitation. Groups were divided into 3 subgroups as A, B and C. In groups A samples were obtained one after the insult, 3 days after in groups B and 5 day after in groups C. All of the procedures were performed under general anesthesia. In group 1 only skin incision was performed on abdominal wall (2 cm in length) and a mesh was laid on the wound. Skin closure was made with 4/0 propylene interrupted sutures. Mesh and the wound aspirates were taken on days 1, 3 and 5. In group 2 controlled hemorrhagic shock was performed with canulisation of common carotid arteria. Abdominal skin incision and the other procedures were performed as in group 1. Resuscitation with ringer lactate solutions was done 30 minutes after the shock intraperitoneally. In group 3 all the procedures were same as in group 2, except resuscitation time. It was done 90 minutes after the shock. Wound samples and mesh were taken on days 1st, 3rd and 5th after the insult. Bacterial colonization, interleukin-1ß (IL-1ß), interleukin-6 (IL-6), Macrophage Inflammatory Protein-2 (MIP-2) and Monocyte Chemotactic Protein-1 (MCP-1) levels were evaluated in mesh and aspirates.There was no statistical difference according to bacterial colonization on wounds between groups 1, 2 and 3. According to IL-1ß, IL-6 and MIP-2 levels there was statistically significant difference between group 1 and early resuscitation group 2. It was observed that cytokine and chemokine expression was significantly reduced in group 3 on days 1, 3 and 5. In conclusion, we may say that early resuscitation after hemorrhagic shock increases the cytokine and chemokine levels on an incisional wound.Key Words: Early and delayed resuscitation, Hemorrhagic shock, Interleukin-1ß, ınterleukin-6, Macrophage Inflammatory Protein-2, Monocyte Chemotactic Protein-1, Wound infection.