Katılımcı liderliğin iş stresi ve işten ayrılma niyeti üzerindeki etkisi

Abstract

Stres bireysel düzeyde kişilere ruhsal ve bedensel zararlar vermektedir, bu durum uzun dönemde işletmeler için istenmeyen sorunlara neden olmaktadır. Bu sorunlar da çalışanların işlerinden soğuyarak işten ayrılmak istemelerine neden olmaktadır. Çalışanların stres yönetimi için en büyük görev liderlere düşmektedir.Bu çalışmada liderlik modeli olarak, katılımcı liderlik seçilmiştir. Katılımcı liderlik modelini uygulayan bir işletmenin çalışanlarının stres yönetimi ve işten ayrılma niyetleri üzerine bir araştırma yapılmıştır. Bu çerçevede Niğde şehrinde bulunan 51 kamu kurumu ve 179 özel sektör çalışanı olmak üzere toplamda 230 çalışandan katılımcı liderlik ölçeği, iş stresi ölçeği ve işten ayrılma niyeti ölçeği kullanılarak kesitsel veri toplanmıştır. Toplanan nicel veriler istatistiksel analizler kullanılarak değerlendirilmeye alınmıştır. Yapılan analiz sonucunda katılımcı liderliğin iş stresiyle başa çıkma üzerinde aynı yönde etkisi olduğu, işten ayrılma niyetinde aksi yönde bir etkisi olduğu tespit edilmiştir. Algılanan stresin işten ayrılma niyetinde aynı yönde etki ettiği ancak katılımcı liderliğin işten ayrılma niyeti üzerindeki etkisinde algılanan stresin aracılık rolünün olmadığı tespit edilmiştir.

Stress causes psychological and physiological harms to employees at an individual level and also causes unintended problems for companies in the long term. These problems lead employees to be alienated from their jobs and intend to quit their jobs. So, leaders have the biggest responsibility for managing employees' stress.In this study, participant leadership is chosen as a model of leadership. A research was conducted on the effect of participant leadership on stress perceptions and intention to quit. For this purpose, by using participatory leadership scale, job stress scale, and intention to quit scale cross-sectional data were collected from 230 employees, 51 of them from public institutions and 179 of them from the private sector in Niğde. Collected quantitative data were evaluated by using statistical analysis. As a result of the analysis, it was determined that participatory leadership had a significant positive effect on coping and had a significant negative effect on the intention to quit. It was also found that the perceived stress had a significant positive effect on the intention to quit but the perceived stress had no mediating role on the effect of participatory leadership on the intention to quit.