Doubling: ?Italy, the new domestic landscape? as a historical project

Abstract

İtalyan mimarlık tarihçisi ve eleştirmeni Manfredo Tafuri, 1968 yılında yayınlanan Mimarlık Teorileri ve Tarihi adlı kitabı ile dönemin mimarlık söyleminde yeni bir dönem başlatmıştır. Mimarlık disiplinini ideolojinin eleştirisi olarak yorumladığı kuramı ile mimarlık eleştirisini politik ve Marksist bir zemine oturtan devrimci anlayışla Amerikan eleştirel söyleminin 1968 sonrası kurumsallaşmasında mutlak etkisi olmuştur. Bu bağlamda çalışma, bahsedilen entelektüel etkileşimi ve mimarlık söyleminde meydana gelen ilişkili kuramsal dönüşümleri sürekli mimarlık yayınları, sergileri ve sempozyumlarını inceleyen bir tarihsel eleştiridir. Bu incelemede, New York'taki Modern Sanat Müzesi'nde 1972 yılında düzenlenen İtalya: Yerel bir Peyzaj adındaki sergi önemli bir eşiktir, çünkü Amerikan entelektüellerini Tafuri'nin tarihsel açılımları ile tanıştıran ilk İngilizce metin bu serginin katalogunda yayınlanmıştır. Bu bağlamda sergi, belirli zaman dilimi içindeki kavramsal ve eleştirel gelişmeleri bütünüyle anlamak için eleştirel bir belirleyici değeri olan bir ?kriz anı? tayin edilmiştir. Tafuri'ye özgü bir yöntem ile sergi katalogu analiz edilerek, ?İtalya: Yerel bir Peyzaj? sergisinin Amerikan mimarlık söyleminin gelişim sürecindeki etkisi açığa çıkarılmıştır. Çalışma bütününde, özgün bir zaman dilimin tarihsel eleştirisidir. Ancak, bu doğrusal bir zaman akışına işaret etmez. Aslında üretilen, başlangıcı ve bitişi net olmayan sarmal bir zaman çizgisinde çok boyutlu yansımaları ile mimari paradigmayı değiştiren ?Tafuriyen? krizlerin eleştirel bir taslağıdır, Tafuri'nin kuramsallaştırdığı tarihsel projesinin orijinal uygulamasıdır. Çalışmada, tarihsel proje, sergi katalogunun metinsel kopya üretimi ile eşzamanlı başlamakta, süreç özerk anlatılara parçalanarak dikine bağımsız okumalar yapılmaktadır. Sonucunda üretilen o özerk anlatımlar ile Zıtlıklar dergisinde 1974 ve 1984 arası yayınlanan İtalyan ve İtalyan-eğilimli Amerikan yazarlar tarafından yazılan kavramsal metinler arasında analitik bağ kurarak, söz konusu etkileşimin haritasını yeniden düzenlemektedir.

Italian architectural historian and critic, Manfredo Tafuri, with his seminal book Theories and History of Architecture, issued in 1968, started a new era in the architectural discourse. With his eminent theorization of ?architecture as the critique of ideology,? Tafuri had shifted the critique of architecture to a political and Marxist level and this revolutionary understanding had absolute impacts on the institutionalization of the American critical discourse after 1968. This study is a historical criticism of the said intellectual interaction that examines the related theoretical transformations in discourse through specific publications, exhibitions, and symposiums. The 1972 MoMA exhibition, entitled Italy: The New Domestic Landscape (INDL) was a singular ?case? in this examination since the first encounter of American intellectuals with the English translation of Tafuri?s text, introducing a historical language, was through its catalog. Assigning the exhibition as a ?moment of crisis? that had critical determining value for the comprehension of the entire sequence, this study attempts to reveal its significance, by analyzing the INDL catalog with a Tafurian methodology. In its entirety, the present study is a historical criticism of a sequence, which, however, does not refer to a linear flow of time. It is the ?project of crises? in that particular sequence, a ?historical project? in Tafurian sense. The project begins with the ?doubling? of the INDL catalog. It recomposes the process into autonomous narratives, and then establishes an analytical relationship between those and Italophile inclinations in related texts, published in the periodical Oppositions between 1974 and 1984.