Resilience to disasters: Lessons from Turkish urban regeneration experiences

Abstract

Bu tez kentsel dönüşüm politikaları ile kentlerde afetlere dayanıklılık kavramları arasındaki ilişkiyi 6306 sayılı `Afet Riski Altındaki Alanların Dönüştürülmesi Hakkında Kanun` örneği üzerinden analiz etmektedir. Bu ilişkinin belirlenebilmesi için öncelikli olarak dirençlilik ve kentsel afetlere dirençlilik kavramları araştırılmıştır. Ayrıca çalışmanın analiz çerçevesini oluşturabilmek amacıyla kentsel afet yönetimi konusu irdelenmiştir. Örnek olarak belirlenen kanunun incelenmesine geçilmeden önce Türkiye kentleşme tarihi ve afet yönetim sisteminin gelişimi ele alınmıştır. Bu çerçeveyi baz alarak araştırma; politika analizi, kurumsal ilişkiler analizi ve `riskli alanlar` örnek uygulama analizi olarak üç boyutlu bir analizi kapsamaktadır. Bu analizler, tez kapsamında belirlenen yetkililer ile gerçekleştirilmiş görüşmeler, Çevre ve Şehircilik Bakanlığı'ndan elde edilen veriler, kanun ve yönetmelik belgeleri, nazım ve uygulama imar planları ve diğer akademik araştırmalardan elde edilen veriler kullanılarak yapılmıştır. Araştırmanın sonunda, kentsel dönüşümün afetlere dayanıklı kentler oluşturulmasına, sakınım stratejileri, riskleri belirlemeye ve azaltmaya yönelik eylemler içererek katkı sağladığı sonucuna ulaşılmıştır. Ancak diğer yandan Türkiye örneğinden elde edilen bulgulardan görüldüğü üzere, bu ilişkide bir takım kısıtlar ve sorun alanları bulunmaktadır. Bu kısıtların belirlenmesi araştırmanın bir diğer önemli bulgusudur. Sonuç olarak afetlere dayanıklılık bağlamında kentsel dönüşüm uygulamalarındaki problem alanları; projelerin kapsamı ve süresi, dönüşüm modellerinin çeşitliliği ve kapsayıcılığı, etkilenen tarafların ve toplumsal katılım, afet riski yönetimi araçları ve finansal araçların etkinliği olarak saptanmış ve bu alanlara yönelik öneriler sunulmuştur.

This thesis focuses on the relationship between urban regeneration policy and disaster resilience in cities with an empirical evidence from Turkish case, as departing from the clauses of the Law no.6306 `Transformation of Areas Under Disaster Risk`. Main argument of the thesis is, urban regeneration policies and projects contribute to the urban resilience to disasters in cities. For identifying the connections between urban regeneration policy and disaster resilience, the literature about resilience and urban resilience is covered. For identifying the relationship, the disaster management in the context of urban areas is reviewed for building the analytical framework of the study. After putting the case of Law no.6306 `Transformation of Areas Under Disaster Risk` in the context of urbanization and disaster management system of Turkey, the research focuses on the analysis of the policy, institutions and the `risky area` implementations. These analyses were based on the research findings of interviews conducted by the related institutions, official law documents, the quantitative data gathered from the Ministry of Environment and Urbanization, development plans of project areas and other academic researches. Resulting from the research, there are evidences of using urban regeneration projects as a way of achieving disaster resilience in cities by including mitigation and preparedness actions and risk assessment as a part of urban regeneration policy. However, as seen in Turkish case, there exist some limitations and challenges while implementing the urban regeneration policy where policy recommendations are proposed based on these findings.