Meşşâî filozoflarında inâyet kavramı

Abstract

Bu çalışmada Meşşâî filozoflarının inâyet kavramı hakkındaki düşünceleri araştırılmıştır. İnâyet kavramı Tanrı-âlem ve insan arasındaki ilişkiyi kapsayan bir terimdir. Fârâbî inâyeti sudûr teorisi, iyilik-kötülük ve mutluluk çerçevesinde değerlendirir. İbn Sînâ da iyilik düzeninin Tanrı'dan sudûr etmesi olarak değerlendirir. İbn Rüşd ise inâyeti Tanrı'nın varlığına ayrı bir delil olarak ele alır. Filozofa göre insan evren ile uyumludur. Bu uyumun Tanrı'nın varlığına işaret etmesi inâyet delilidir.

In this study, examined the opinions of Meşşai philosophers concerning the term providence. The concept providence is a term that encompasses the relationship between God-universe and human. Al-Farabi evaluates the providence within emanation theory, goodness-evil and happiness. Avicenna also evaluates as emanate by God in a goodness design. Averroes dealt with the providence the existence of God as a separate evidence. According to philosopher, human is compatible with the universe. This compatible point out the existence of God is providence evidence.