Aktif işgücü piyasası programlarının etki değerlendirmesi: Denizli ili örneği

Abstract

Türkiye' de 2000' li yıllardan itibaren önem kazanan ve özellikle kadınlar, genç işsizler ve diğer dezavantajlı gruplara yönelik olarak tasarlanan aktif işgücü piyasası politikaları, Türkiye İş Kurumu eliyle uygulanmaktadır. Kamu istihdam hizmetleri sunan bu kurumun son yıllardaki öncelikli hedeflerinden birisi, sınıf içi ve işbaşında eğitimlerle bireylerin istihdam olanaklarını artırmaktır. Çalışma, bu politikalar dahilinde faaliyete geçirilen kurslardan istihdam garantili meslek eğitim kurslarına, uzmanlaşmış beceri edindirme merkezleri projesine, istihdam garantisiz mesleki eğitim kurslarına ve işbaşı eğitim programlarına odaklanarak, bahsi geçen programların Denizli ili örneğinde etki değerlendirmesini yapmayı amaçlamaktadır. Bu amaçla yarı deneysel yöntem kullanılmış; deney ve kontrol gruplarının oluşturulmasında bireylerin gözlenebilir özellikleri dikkate alınmıştır. Telefon aracılığıyla ve 2012-2013 yılları arasında İŞKUR' a kayıtlı 536 işsiz bireyle yapılan anket çalışmasının temel bulgularına göre, programlar özellikle kadınların istihdamını artırma üzerinde belirleyici bir etki yaratabilmektedir. Ancak çocuk bakım hizmetlerinin kamusal olarak karşılanması bu hususta etkinliği artırabilecektir. Eğitim durumu ve yaş, kurs mezunlarının istihdama katılmasını doğrudan artıran etkiye sahip etkenler olmamaktadır. İşgücüne dahil olmama sebepleri arasında özellikle ev işleriyle meşgul olma öne çıkmaktadır. Gençlerin istihdama katılımı ile program mezuniyeti arasında ilişki olmadığı bulgulanmıştır. İşbaşı eğitim programları, sınıf içi eğitim programlarıyla karşılaştırıldığında istihdam konusunda daha etkilidir. Program mezunlarının beceri kazanmaya ve katıldıkları programlara ilişkin görüşleri genellikle olumludur. Ancak program mezunlarının aldıkları mesleki eğitim ile çalıştıkları meslek arasındaki bağıntı zayıftır. Genel olarak bütün programların ortak noktası, bireyin kazandığı mesleki becerinin uygun alanlarda istihdama aktarılamamasıdır.

Active labour market policies, which have gained importance after 2000's and are particularly designed for women, unemployed youth and other disadvantaged groups in Turkey, are implemented by Turkish Labour Institution. Primary objective of this institution, which offers public employment services, is to increase employment opportunities for individuals by means of in-class and on-the-job trainings. The study focuses on vocational training courses with guaranteed employment, the specialized skill acquisition center project, vocational training courses with no guaranteed employment and on—the-job training programs, which are four of the courses initiated under these policies in order to assess the impact of such programs in Denizli as a pilot area. For that reason a quasi-experimental methodology has been used. For the determination of the experiment and control groups their observable features have taken into consideration. According to the basic findings of the telephone survey that involved 536 unemployed individuals, such programs may be decisive in increasing the employment opportunities for women in particular. However, institutionalizing child care services as a public service may improve effectiveness in this respect. Educational status and age do not have a direct effect on the employment rate of the participants of these courses. Domestic work has been seen as the primary reason for the non-contribution to workforce. It is also found that there is no necessary corellation between joining to the work force and graduation from the programme for youth. On-the-job training programs are more effective than in-class training programs. There are positive opinions towards the programme among the graduates. However, there is a weak relation between the graduated programme and their existing job. The prevalent outcome of all programs in general is the inability of the individual to convey his vocational skills to appropriate fields of employment.