Postmodernizm ve ironi: Nietzsche ve Rorty örneği

Abstract

Modernizm, insanı aşırı bireyselciliğe ittiği gibi kalabalıklar içinde de yalnız bırakır. Bu sayede yabancılaşan, yalnızlaşan, tatminsizleşen, güvensizleşen ve nihayet inançsızlaşan, ne olduğu ile ne olması gerektiği arasında bir kimlik krizine düşen insan için, bu noktada Postmodernizmin kıvılcımı, modernizmin sebep olduğu bu kimlik bunalımının yaşandığı ortamda hayat bulmaya çalışır. Yapısalcı bir postmodern anlayışta ortak söylemler aramak, postmodern kimlik için boş bir çabadır. Bunun en iyi örneklerini Lyotard ve Derrida'nın söylemlerinde sıkça görebilmekteyiz. Bir taraftan postmoderniteye, postmodern belirtiler açısından yaklaşmak gerekirse; belirsizlik, parçalanma, kuralsızlık, `ben` in yitimi, melezleşme, katılma, karnavallaşma, metinsellik, geleceğe dönüş ve bunların nedensel sorgulamalarını bünyeleştiren ironik söylemler olarak karşımıza çıkmaktadırlar. Postmodernist felsefede temel ilke; gerçekçi olan, bütünlük değil tek bir dünya içinde çoğulculuğa geçiş ve çeşitliliktir. Çoğulculuk, bir görüşe göre, postmodernizmin tek felsefesidir. Tek' lik, merkezilik, birlik ve bütünlük yoktur. Yelpazesi öylesine geniş bir çoğulculuktur ki tüm yazı ürünlerini kanatları altına alır. Postmodernistler, alışılmış form/ biçim/ türlerin yerine, kaosun biçimini; daha doğrusu biçimsizliğini yansıtma amacı peşine düşerler. Her türlü fikre ve uygulamaya açık kapı bırakırlar. Kısaca postmodernizm olmayacak bir şeyin olmadığı, `herkesin herkesle savaşı`dır.Postmodernizmin kavramsal nitelikleri arasında, belki de postmodernizmle simbiyotik açıdan en çok ilişkili kavram `ironi` kavramıdır. Tez boyunca tartışıldığı üzere ironi kavramı, postmodern insanın, nedensel bağlamlarla terminoloji yazacağı, bazen sürrealist kazılar yapabileceği, natürmortlar oluşturacağı bir kavram olması açısından postmodernizm ile yakından ilişkilidir. Postmodernizm, postmodernite, postmodern gibi birbiriyle yakından ilişkili fakat bir o kadar da birbirinden uzak kavramların ilişkilerinin dengelenmesi açısından da ironi kavramı ve ironik insan tanımlamalarına büyük önem atfedilir. Bir yandan postmodernist sanatkâr, çağdaş veya modern dünyanın olumsuzlukları, yanlışlıkları ve karmaşası karşısında karamsar bir tavır değil, onu belli ölçüde kabullenen, ama ciddiye almayan ve onunla alay eden bir tavır sergiler. Nedenleri bir yana bu tavrını, eserinin hemen her unsuru ve her aşamasında ortaya koymaktan da geri durmaz. Postmodern üslup seçmecidir. İlkesiz, gelişigüzel, ama çarpıcı birliktelikler yaratabilen bir seçmecilik. Postmodernistler için metin psikolojide kullanılan ve her türlü anlamdırmaya açık boş kâğıt üzerindeki mürekkep lekesi gibidir. Dil de sembolik bir anlam oluşturmanın imkânsızlığı, postmodernizmin en temel ve bir o kadar da ironik sorunlarından biridir. Kalıplaşmaya karşı eleştirisi en güzel biçimini ironi ifadesinde bulur. Melodrama düşmekten kurtulmanın yolu ironidir. İronin asıl amacı ve etkisi gülme değildir; bu yanıyla kaba komikten ayrılır. İroninin asıl etkisi zihinseldir; başka bir değişle zekâdan doğar ve zekâyı muhatap alır.Anahtar Sözcükler: Modernizm, Postmodernizm, Postmodernist Felsefe ve İroni

Modernism will not just push people to too much individuality; it will also leave you alone within crowds. Therefore estranged, isolated, dissatisfied, mistrusted and eventually disbelieved, for the person whom falls into an identity crisis regarding between what they should or should not be, herein Postmodernism spark tries to come to alive in the environment where modernism causes this identity crisis.Searching for common statements in an structuralist postmodern understanding, is a meaningless endeavour for an postmodern identity. Best illustrations of this can be frequently seen in the statements of Lyotard and Derrida. On the one hand looking at postmodernity from the postmodern symptoms angle; ambiguity, fragmentation, normlessness, the death of the subject, hybridization, attendance, carnivalization, textuality, back to the future and we face this causative questioning structuring the ironic statements.Postmodernist philosophy's guiding principle: being honesty, there is no integrity but instead moving on to pluralism in single world and diversity. According to a view pluralism is the only philosophy in postmodernism. There is no Individual, centralisation, union or unity. A fan is such a wide range of pluralism it puts in all the article products under its wings. Postmodernists, instead of the usual form/ format/ variety uses form of chaos: rather its purpose is to show the deformity. Shortly postmodernism is the unlikeliness of impossibilities. `Everyone's war against everyone`Within the conceptual quality of postmodernism, perhaps from an symbiotic angle to postmodernism the irony conception is the most involved concept. As discussed throughout the thesis the irony concept, postmodern human beings, writing in causative contextual terminology, sometimes enabling ex a a surrealist, it has close association with postmodernism as it is a concept which creates still-life's. The Irony concept and ironic human recognition is very important for the purpose of balancing the relationship of the postmodernism, postmodernity, postmodern which are closely related but equally very distant concepts. On the other hand postmodernist is not portraying a pessimistic attitude towards artistic, contemporary, modern world's negativity, wrongfulness and complexness, but to an extent accepting it but not taken it too serious and exhibits an attitude that mocks it. Leaving the reasons to aside, does not step back from manifesting this attitude in almost every stage and element of its work's. Postmodern elects manner. Unprincipled, indiscriminate, but it is electorate that can create striking interrelations.For postmodernists it is a text is used in psychology and it is like an ink stain that is open to every kinds of interpretation on a blank piece of paper. It creates a sense of the impossibility of symbolic language, being one the most fundamental problem of postmodernism it is also ironic. critique against stereotypes finds the most beautiful form of expression in irony. Irony path will save from falling into Melodrama. The real purpose and effect of irony isn't to laugh: by this side it separates it self from rudeness. Real effect of irony is mental, in other words it born in intelligence and deals with it.Keywords: Modernism, Postmodernism, Postmodernist Philosophy and Irony