The road to non-action: The Ottomans between the British Empire and Mahdiyya in the Sudan

Abstract

Bu tezin iki amacı vardır. Birincisi Sudan'daki Mehdi ayaklanmasının Osmanlıların bakış açısından kapsamlı bir resmini çizmek ve ikincisi de Osmanlı kolonyalizmi/oryantalizmi tartışmaları ışığında Osmanlıların kendi uzak taşrasını nasıl gördüğünün bir analizi yapmaktır. Sudandaki İngiliz ve Mısır politikası hakkında çok sayıda çalışma olsa da, Sudanlı Mehdi'nin Osmanlı devleti tarafından nasıl algılandığı literatürde ihmal edilmiş ve bu konudaki çalışmalar sınırlı sayıda kalmıştır. Bu nedenle, bu çalışma alandaki boşluğu doldurmayı ve Osmanlı- Afrika ilişkilerine Osmanlıların bakış açısından bir katkı sunmayı amaçlamaktadır. II. Abdülhamid'in Sudandaki Mehdi ayaklanmasına karşı üç tane belirgin politikası bulunmaktadır: ihtilalin yayılmasını önlemek, müdahale etmemek ve bölge üzerindeki hukuki haklarını savunmak. Abdülhamid'in bu politikası üç nedenle açıklanabilir. Birincisi, bu uzak bölgeye harekat düzenlemek için imparatorluğun yeterli askeri ve ekonomik kaynağı yoktu. İkincisi, küçük yerel çatışmalar emperyalist güçlerin bölgeye müdahale etmesi için bahaneye dönüşebilirdi. Son olarak, çatışmaların Hicaz bölgesine sıçraması sultanın prestijine onarılmaz zarar verebilirdi. Bu sebeple, II. Abdülhamid yerel Müslüman yöneticilere ya da isyankarlara karşı Avrupalı devletlerden gelen baskı tehditlere rağmen açıktan düşmanca bir tutum göstermemiştir.Anahtar kelimeler: II. Abdülhamid, Mehdi, İngiltere, Osmanlı kolonyalizmi ve oryantalizmi

The aim of the thesis is two-fold. The first one is to draw a comprehensive picture of the Mahdi revolt from an Ottoman point of view and the second one is to analyze the Ottoman perception of its distant periphery in the light of Ottoman colonialism/ orientalism debates. Although there are numerous studies regarding the British and Egyptian policy on the Sudan, the Ottoman perception of the Sudanese Mahdi had been largely ignored and studies remained limited in the literature. For this reason, this study also tries to fill the gap and add a contribution to the Ottoman-African relations from an Ottoman point of view. There are three decisive features of Abdülhamid's policy of Sudanese Mahdi revolt: prevent spreading of revolution, non- intervention and legalism. The reasons of Abdülhamid's indecisive attitudes could be explained in three certain points. First, military and economic resources of the empire were inadequate to afford a campaign for such a distant place. Second, minor local conflicts could become an excuse for imperialist powers to intervene in the regions. Last, spreading of any clash to the Hejaz area could give irreparable damage to the prestige of the Sultan. For these reasons, Abdülhamid II did not show a hostile attitude towards the local Muslim rulers or mutineers despite serious pressures and threats come from European powers.Key words: Abdülhamid II, Mahdiyya, the Britain, Ottoman Orientalism and Colonialism