Beyond the `people`:Formation of `ulusalcılık` in the AKP`s populist discourse

Abstract

On yıldan fazladır, `ulusalcılık` üzerindeki tartışmalar Türkiye siyasetinde önemli bir tartışma konusu oluşturdu. Geçtiğimiz on yıl içinde kendisini liberal, ülkücü ya da sol siyasetin içinde konumlandıran birçok siyasal aktör, `ulusalcılık`ın mevcut konumunu farklı yollardan ve farklı siyasal, sosyal, kültürel olaylara işaret ederek anlamaya çalıştılar. Birçokları tarafından eksik-tanımlanmış olduğu vurgulansa da `ulusalcılık` siyasal alan içinde yadsınamaz bir konum elde etti. AKP ve onu destekleyen medya araçları tarafından sahiplenildiği şekli düşünüldüğünde, „ulusalcılık‟ vesayetçi statüko reaksiyonlarını ve laik orta sınıfların kültürel elitizmini yansıtan neo-Kemalist bir milliyetçi hareket olarak tanımlandı. Kendisini `ulusalcı` olarak tanımlayan grupların sayıca oldukça az ve ideolojik olarak farklılaĢmasına rağmen, zamanla AKP‟nin popülist söylemi „ulusalcılık‟ olgusunu „millet‟in zıttı olarak tanımladı; „gerçek Türk milleti/halkı‟ karşısında vesayetçi güç uygulayan baskıcı elitler. Bu çalışma, farklı siyasal söylemlerin `ulusalcılık`ın anlamını sabitleme çabalarını bir hegemonya mücadelesi olarak irdeler. Böylelikle, bu tez, düşman figürü için kullanılan belirli bileşenleri oluşturan ve birleştiren bir boş gösteren olarak „ulusalcılık‟ın AKP‟nin popülist söyleminde eklemlenmesini sergiliyor. 2007 Cumhuriyet Mitingleri, 2010 anayasa referandumu ve 2013 Gezi protestolarına odaklanırken, bu tez AKP‟nin değişen söylem zemini ışığında „ulusalcılık‟ın kurulması ve dönüşümünü takip ediyor.Anahtar kelimeler: AKP, popülist söylem, ulusalcılık, Gezi, Cumhuriyet Mitingleri

Over more than a decade, discussions on `ulusalcılık` became a major topic of debate in Turkish politics. A range of political actors, among them those who position themselves as liberals, nationalists (ülkücüler) as well as different incarnations of the political left, tried to capture the current stance of `ulusalcılık` in different ways with reference to different political, social and cultural events of the past decade. Despite its often noted ill-definedness, the term `ulusalcılık` has nonetheless found a place in the political space. The AKP government and its media supporters appropriate the term „ulusalcılık‟ as a neo-Kemalist nationalist movement that reflects tutelary status quo reactions and cultural elitism of the laicist middle class groups. While those civil organizations that call themselves `ulusalcı` are quite few in actual numbers and vary ideologically, the populist discourse of the AKP gradually cast the „ulusalcılık‟ phenomenon as antithetical of that of „the people‟ („millet‟); as the suppressive elite that attempts to exert tutelary power over the „real people of Turkey‟. This study conceives attempts of different political discourses to fix the meaning of `ulusalcılık` as a hegemonic struggle. In accordance, the thesis illustrates the articulation of `ulusalcılık` in the AKP‟s populist discourse as an empty signifier constituting and combining certain elements provided for the enemy figure. Focusing on particular political moments, namely the Republican Rallies in 2007, the constitutional referendum in 2010 and the Gezi Park protests in 2013, the thesis traces the formation and transformation of `ulusalcılık` in the AKP‟s populist discourse in accordance with the AKP‟s changing discursive field.Keywords: AKP, populist discourse, ulusalcılık, Gezi, Republican Rallies