A critical analysis of political conditionality: Political transformation in Turkey from 1999 to 2016

Abstract

Bu tez; dış teşvik modelini Türkiye örneğinde uygulayarak siyasi şartlılığın etkinliğini ve güvenilirliğini analiz etmektedir. Tezde kullanılan ampirik data, Türkiye'nin adaylığının ilan edildiği 1999 yılından son ilerleme raporunun yayınlandığı 2016 yılına kadar Avrupa Komisyonu tarafından hazırlanan ilerleme raporlarına dayanmaktadır. Bu tez, siyasi şartlılığın ne ölçüde ve hangi bağlamda etkin olabileceğini Türkiye örneğinde incelemekte ve hükümetlerin- koalisyon hükümeti ve AK Parti hükümeti- 2005'den sonra Türkiye'nin AB üyeliğinin önüne konulan dış ve iç engellere rağmen, şartlılıkları nasıl yerine getirdiğini incelemektedir. Bulgular, modelin şartlılığın etkinliğini üzerine öne sürdüğü dört temel unsurdan farklı olarak, yüksek domestik bedelin-veto oyuncuları ile birlikte- hükümet tarafından gerçekleştirilen reformlar üzerinde daha fazla etkili olduğunu göstermektedir. Bu, aynı zamanda AK Parti ve Avrupa Birliği'nin önceliklerinin farklılaşmaya başladığı 2007 yılından itibaren, Türk hükümetinin şartlılıkları yerine getirmede neden yavaşladığını da kısmen açıklamaktadır. Bu tez dahası domestik veto aktörlerinin, genişleme yorgunluğunun/iltihak kapasitesinin, AB üyeliğine alternatiflerin- yüksek imtiyazlı ortaklık-, adaylık teşvikinin eksikliğinin ve Kıbrıs sorununun; şartlılığın Türkiye örneğinde güvenilirliğini düşürdüğünü tartışmaktadır. Bütün koşullar dikkate alındığında, dış teşvik modelinin etkinliği Türkiye örneğinde azalmaktadır.

The thesis applies the external incentives model to the Turkish transformation, by analysing the effectiveness and credibility of political conditionality. The main empirical data used is drawn from the Regular Progress Reports that the European Commission prepared for the period of 1999 when Turkey was granted the status of candidate at the Helsinki Summit until 2016 when the most recent Progress Report was released. The thesis examines that to which extent and under which conditions political conditionality is highly effective in the case of Turkey and how the incumbent Turkish governmentsthe coalition and the AKP governments- stayed on course to fulfil some of these conditions irrespective of the external and domestic obstacles put on the way to Turkey's membership after 2005. The findings demonstrate despite the existence of main four variables of the model, it was the high domestic costs of compliance combined with the domestic veto players that notably determine the degree of reforms made by the government. This might also partly explain why the Turkish government gradually stopped complying with conditions after 2007 when the priorities of the AKP and the European Union began to diverge. The thesis further argues that domestic veto players, discussions on enlargement fatigue/ absorption capacity, alternative opportunities to EU membership- high privileged partnership-, lack of clear membership incentive and concern over the Cyprus dispute decreased the credibility of conditions in Turkey. These factors combined together to lessen the effectiveness of the EIM on Turkey.