Evidentiality and second-order social cognition

Abstract

Bu çalışmada ikinci derece yanlış inanç testinin gelişimi Türkçe delile dayalılık belirteçlerinin, yani -DI (doğrudan kanıt) ve -mIş (çıkarım ya da rivayet) eklerinin etkisi dikkate alınarak incelenmiştir.Testlerin nötr (geniş zaman) biçimleri kontrol yöntemi olarak kullanılmıştır. Çalışmaya, 21 anaokul (4-5 yaşlarında), 47 ilköğretim öğrencisi (6-12 yaşlarında) ve 10 yetişkin katılmıştır. Sonuçlar, delile dayalılık belirteçlerinin kazanımının yanlış inancın anlaşılması üzerinde etkisi olmadığınıortaya çıkarmıştır.Diğer çalışmalarla birlikte, 4 ile 6-7 yaşlarındaki çocuklar için ?DI(doğrudan kanıt) ekinin yanlış inancın anlaşılmasından ziyade öykülerin/anlatılarınanlaşılmasında kolaylaştırıcı bir etkisi bulunmaktadır. İkinci derece yanlış inanç testine ek olarak basit bir işleyen bellek testi (WST), karmaşık bir işleyen bellek testi (LST), bir bakış açısı alma testi (PTT) ve bir çift girişik ilgi cümlesi testi (REL_2), bu testlerin gelişim eğilimini ve ikinci derece yanlış inancın anlaşılması ile olası ilişkisini incelemek amacıyla kullanılmıştır. Ayrıca, bildiğimiz kadarıyla ilk defa Türkçe bir çalışmada bir REL_2 testi tasarlanmıştır. Genel gelişim eğilimi tüm testlerde bulunmuştur.Diğer testlerden tahmin edilen FBT_2 değeri için bazı anlamlı ilintiler bulunmuş olsa da analizler sadece yaşın katkısının anlamlı olduğunu göstermiştir.Tüm bu alanlar ikinci derece yanlış inanç akıl yürütmesiyle ilgili olmadığından; ancak aynı zamanda geliştiklerinden seri dar boğaz hipoteziyle uyumludur.Sonuç olarak, bulgular zihin kuramının insan aklının kendi çapında, dil ve işleyen bellek yetileri gibi diğer yetilerle özgün içerik paylaşmayan bir yetisi olduğu birimsellik görüşüyle eşleşmektedir.Ancak, diğer yetilerle birlikte gelişir ve bunlar çocuğun yanlış inanç anlayışındaki ifadesini kısıtlayabilir.Anahtar kelimeler: İkinci Derece Sosyal Biliş, Bilişsel Gelişim, Zihin Teorisi (ZT), Delile Dayalılık, Dil

In this study, the development of a second-order false belief task is investigated by considering the impact of the acquisition of Turkish evidential markers, namely ?DI (direct evidence) and ?mIş (inference or hearsay). A neutral version of the tasks served as a control form. 21 kindergarten children (aged 4-5 years), 47 primary school children (aged 6- 12 years) and 10 adults participated in the study. Our resultsrevealed that there is no effect of acquisition of evidentials on false belief understanding. Together with the other studies, there is a facilitative effect of ?DI (direct evidence) in understanding of stories/narratives in general rather than false belief understanding for the children at the age of 4 to 6/7. In addition to the secondorder false belief tasks (FBT_2), a simple working memory task (WST), a complexworking memory task (LST), a perspective taking task (PTT) and a doubleembedded relative clause task (REL_2) were used in order to investigate the developmental trend of these tasks and their possible relationship with second-order false belief understanding. Also, to the best of our knowledge this is the first time that a REL_2 task has been devised in a Turkish study. The general developmental trend was found for all tasks. Even if some significant correlations were found for FBT_2 score predicted from other tasks, analyses showed that only the contribution of age was significant. Since all of these domains are not related to second-order false belief reasoning but develop at the same time, it is not incompatible with the serial bottleneck hypothesis. In sum, the findings are matching with the modularity view that ToM is a faculty of the human mind at their own pace that does not share intrinsic content with other faculties such as language and working memory (Leslie et al., 2004). However, it develops together with those other faculties and they may constrain the expression of child?s false belief understanding.Keywords: Second-order Social Cognition, Cognitive Development, Theory of Mind (ToM), Evidentiality, Language