The EU as a normative power? the EU`s gender equality norm diffusion in Turkey

Abstract

Ian Manners'a göre AB dış ilişkilerindeki norm düzenleyici rolünden dolayı normatif bir güçtür. Özellikle, Manners'in belirttiği üzere, genişleme politikalarında evrensel normları koşul olarak öne sürmesi ve aday ülkenin bunu iç hukukuna aktarması, AB'nin normatif gücünü göstergesi olduğunu belirtmektedir. Son 20 yılda AB'nin uluslararası ilişkilerdeki rolünün kavranması alanındaki akademik çalışmalar ağırlıklı olarak bu normların aday ülkelerin iç hukukunda, politika yapma sürecinde ve hatta düşüncelerde nasıl yayıldığını, hayata geçirildiğini ve içselleştirildiğini analiz etmeyi amaçlamıştır. Düşünsel değişim normun yayılmasından sonra oluştuğunda, AB'nin belirli bir ölçüde normatif özelliğe sahip gücü olduğu anlamı çıkarılabilir. Bununla birlikte, genişleme sürecinde her ne kadar prosedürel dökümanların koşulluluğu normatif bir etkiye sahip olsa da, AB menşeili toplumsal cinsiyet eşitliği normları evrensel toplumsal cinsiyet eşitliği anlayışının sadece belirli bir parçasıdır. AB'nin aday ülke üzerindeki normatif etkisi ve düşünsel değişimi yaklaşımı sadece yasal değişimler ve reform paketleri dikkate alınarak değerlendirildiğinde, sınırlı olacaktır. Çünkü AB normlarının meşruluğu, merkezi otoritenin, yerel kurumların ve sivil toplumun güçlü savunuculuğu sonucunda oluşan yerelin rızasına da bağlıdır. Yeni aktarılmış normun yereldeki halktan rıza alması için, yereldeki kamu kurumlarının bu normu benimseyip yerelde yayması, merkezi otoritenin yasal yollar ve politikalar ile tereddütsüz bir şekilde bu normu uygulaması ve sivil toplum örgütlerinin de hak temelli bir özellikte olup devlet organlarıyla birlikte normu sosyalleştirmesi gerekmektedir. Bu üçlü sac ayağı düzgün bir şekilde çalıştığı takdirde, yeni aktarılan norm kesinliği garanti olmasada, içselleşebilir. Fakat bu çalışmanında öne sürdüğü üzere, AB toplumsal cinsiyet eşitliği normunun içselleşmesi temel üç nedenden dolayı tamamlanamamıştır. Birinci neden AB'nin kendisi, kendi sınırları içerisinde tam anlamıyla evrensellik temelli toplumsal cinsiyet eşitliği normunu içselleştirememiş. İçselleştirilmiş norm ise eksik bir çerçevede ele alınmıştır, çünkü AB'nin norm uygulaması ataerkillik ve yapısal cinsiyet rollerini sorgulamaktan uzaktır. İkinci olarak AB tarafından öne sürülen toplumsal cinsiyet eşitliği normu, Türk hükümetinin kendi ideolojik duruşu ile çelişmiştir ve norm olması gerektiği gibi uygulanmamaktadır. Üçüncü olarak, hükümetin ve yerel kamu kurumlarının AB toplumsal cinsiyet eşitliği normuna karşı gösterdikleri daimi dirençten dolayı, yerel halk sivil toplum örgütleri tarafından sosyalleştirilmeye çalışılan yeni norma rıza vermemektedir. Böylelikle normatif bir değişim tartışılır olmak ile beraber, bu durum AB'nin norm yayma mekanizmasını yeniden düzenlemesini gerektiğini göstermektedir.

According to Ian Manners, the EU is a normative power due to its norm promoter role in its external relations. Especially, as Manners indicates, EU's conditionality on universal norms and their transposition to Turkish domestic law reveals the EU's normative power. In the last two decades academic studies on the EU's role conception in its international relations mainly aim to analyze how these norms are diffused, actualized, and internalized in candidate states' domestic laws, policy making processes, and even in ideas. Since ideational change occurs after norm diffusion is complited, it can be inferred that the EU has a certain degree of power that includes a normative feature. However, within the enlargement process, although the conditionality of procedural documents seems to have a normative influence, EU-driven gender equality norms form a specific part of universal gender equality understanding. The EU's normative power influence and ideational change over a candidate country approach would be bounded, if it is evaluated just by considering legal changes and reform packages. Because, the legitimacy of EU norms also depends on local consent, which may develop through the efforts of the central authority and its local institutions, and the strong advocacy of civil society. To gain the consent of local people for a newly-transmitted norm, public institutions at the local level should adopt the norm and diffuse it at this level, central authority should unreservedly implement the norm through legislation and policies, and civil society organizations should have a rights-based feature while socializing the norm alongside state organs. If this three-legged system works properly, then the transmitted norm may be internalized, yet without certain guarantee. However, as this study argues, internalization of the EU's gender equality norm in Turkey has remained incomplete for three main reasons. First, the EU itself cannot exactly internalize a universal-based gender equality norm inside its borders, while EU norm implementation remains far from questioning the patriarchy and structured gender roles. Secondly, as the EU's gender equality norm contradicts the Turkish government's ideological stance, it has not been implemented as it should have been. Thirdly, due to continued resistance to diffusion of the gender equality norm by government and local public institutions, local people in Turkey have not consented to the new norm socialized by NGOs. Hence, it is questionable whether there has been normative change, which implies that the EU should revise its norm diffusion mechanisms.