Fotogerçekçilikten hipergerçekçi yaklaşıma evrilme sürecinde fotoğrafın bir araç olarak kullanılması

Abstract

Fotoğrafın icadıyla birlikte, sanat alanına yaptığı etki üzerinde çeşitli tartışmalar yaşanmıştır. Başlangıçta resim yapmak için yardımcı bir eleman olarak görülürken ilerleyen zamanlarda fotoğrafın gerçekliği kopyalamaktaki yetkinliği, sanatın ne olduğu tartışmalarını da beraberinde getirmiştir. Süreç içerisinde fotoğrafın teknik anlamda gelişmesi ve yaygınlaşması, onun sanat alanı içerisinde daha güçlü bir yer edinmesini sağlamış, duygu ve düşünceyi aktarma araçlarından biri haline gelmiştir. Bu durum fotoğrafın sanat alanı içerisindeki yerini yeniden tanımlamıştır.Photorealism terimi ilk defa Louis K.Meisel tarafından kullanılmıştır. 1968 yılında Chuck Close'un siyah beyaz, büyük boyutlu portreleri ve Richard Estes'in resimlerinin hem görünüm hem de yöntem bakımından benzer olduğunu belirterek bu şekilde üretilen çalışmaların Photorealism olarak adlandırılabileceğini belirtmiştir. `Photorealism` terimi altında tanımlanan fotoğrafik etkiyi kopyalamaya yönelik anlayışla yapılan resimler, 1970 yılında 22 sanatçının oluşturduğu sergiyle Meisel tarafından tanıtılmıştır. Fakat sonraki süreçte fotoğraf referanslı resimler üreten Chuck Close, Denis Peterson gibi bazı sanatçıların resimlerini hem yöntem hem de içerik bakımından fotogerçekçilik hareketi içerisinde değerlendirmek yanlış olacaktır. Her iki harekette de resimlerin fotoğraf üzerinden üretilmesi ve günümüzde hipergerçekçi eserler üreten bazı sanatçıların da 1970 yılında yapılan ilk sergide yer almış olması fotogerçekçilik ve hipergerçekçilik ayrımını belirsiz kılmıştır.Fransız düşünür Baudrillard'ın ortaya koyduğu Hipergerçeklik kavramı Simülasyon ve Simulakrlar kitabında üzerinde durduğu, simülasyon, simulakrum ve hipergerçeklik kavramlarıdır. Baudrillard'ın ifade ettiği gibi artık temsil edilen bir gerçek yoktur, çünkü gerçek olanın modelleri, gerçek olanın yerine geçmiştir. Gerçeğin artık sonsuz sayıda çoğaltılabilen özelliği onu hipergerçek yapmaktadır. Fotogerçekçi sanatçıların fotoğrafik gerçekliği taklit ettiği söylenebilir. Hipergerçekçi sanat da kopyalamanın aksine gerçeği yeniden kurgulamak üzerine kurulmuştur. Bu açıdan bakıldığında Hipergerçekçi sanatı Baudrillard'ın hipergerçekçilik kuramı üzerinde temellendirmek doğru olacaktır. Bu çalışmada fotogerçekçi ve hipergerçekçi hareketlerinin benzer ve ayrılan yanları gerek metin gerekse bu iki harekete dâhil sanatçıların eserleri üzerinden örneklendirilerek ortaya konulmuştur. Uygumalamalar bölümünde ise fotoğrafik görüntüden yola çıkarak üretilen çalışmaların kavramsal ve biçimsel süreçlerinin nasıl dönüştüğüne ve resimlerin teknik ve söylemsel çözümlemelerine yer verilmiştir.

With the invention of photography, there have been various discussions on the impact it will have on the field of art. It was originally thought that photography might be an auxiliary element for painting. The competence of photography to copy reality has brought about discussions of what art is. The subsequent development and diffusion of photography in the technical sense enabled him to gain a more solid place within the field of art and became one of the means of conveying emotion and thought. This has redefined the place of photography in the art space.The term Photo-Realism was first used by Louis K. Meisel. In 1968, Chuck Close's black-and-white portraits and Richard Estes' paintings were similar in both appearance and method, indicating that similar works were called photo-realism. The paintings made with the understanding to copy the photographic effect defined under the term-photo-realism, were introduced by Meisel in 1970 with an exhibition of 22 artists. However, it would be wrong to evaluate the paintings of some artists such as Chuck Close and Denis Peterson in the photorealism movement both in terms of method and content. The fact that the paintings are produced through photography in both movements and that they took part in some of the artists who produce hyper-realistic works in the first exhibition held in 1970 made the distinction of photorealism and hyper-realism unclear.The notion of hyperrealism, which the French declining Baudrillard put forward, is the simulation and simulacrum and hyperrealism that he emphasizes in his book Simulation and Simulacration. Baudrillard's expression is no longer represented because the models of the real replace the real. The fact that its expression can now be reproduced in an infinite number makes it truly real. In contrast to copying, photorealistic artists imitate photographic reality, and hyperealistic art is based on reconstructing reality. From this point of view, it would be correct to base the hyperrealistic art on Baudrillard's theory of hyperrealism. In Chapter 4, the similar and separated aspects of the Photorealistic and Hyporealistic movements are illustrated both by the text and the works of the artists involved in these two movements. Finally, in the applications section, how the conceptual processes of the works produced from the photographic image transform and the technical and discursive analysis of the paintings are given.