Çağdaş sanata bienallerin katkısı

Abstract

Özet 1945 sonrasında toplumsal, siyasi, ekonomik değişim ve dönüşüm, sanata da yansımış, sanat bir propaganda aracı olarak, Amerikan soyut dışavurumcularının çalışmaları kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Biçimci anlayış geliştirilerek sanat ve toplum arasında bir çizgi varedilmiştir. 1960 ve 1970'li yıllarla bu biçimcilikten uzaklaşılarak özellikle minimalist, pop sanatçıların sanata dair sorunsalları ortaya atışları ve bunları irdeleyişleri daha sonra eylem sanatı, kavramsal sanat, fluxus gibi oluşumlar içinde devam etti. 1980'lerle gittikçe sayısı artan büyük sergiler, içlerinde bütün eğilimleri kapsayan örneklerle (sergi nesnesi, anlatım dili), çağdaş sanatın dünya üzerinde dolayımını sağlamış, yerel sorunlar ve anlatım dilleri bir bireşim içinde verilmiştir. Venedik Bienali'nin ilk örneği olduğu büyük sergilerde (bienaller, sürekli sergiler), bugün artık hem küratörün üstlenmiş olduğu misyonun hem de sergi modelindeki çıkmazların, kısır döngüleri yaşamaktadır. Yeni nefes arayışları, Manifesta gibi göçebe ve çok küratörlü sergiler ya da Havana gibi 3. Dünya ülkesinin kendi coğrafyasının sorunları ve imkanlarıyla serginin ve halkın ilişkiye geçebileceği modeller uygulanmaktadır.

Sommaire Apres 1945, le changement economique, politique et sociale a egalement influence l'art; et ceci est devenu un moyen de propagande, et a vu se developper avec l'expressionisme abstarits. La realisation de la ligne entre l'art et la societe a fait que leurs relations perpetuent et que l'analyse formaliste existe. Dans les annees 1960 et 1970 on s'est eloigne de ce formalisme, on a commence a problematiser le Pop Art, le Minimalisme et par la suite Taction, Tart conceptuel, le Fluxus ont vu se developper grace a ces mouvements. Dans les annees 1980, les mega shows (les grandes exhibitions), toutes tendances confondues (l'objet de l'art, le language), ont donne dans une complexe les problemes locaux et la mediation de l'art contemporrain a vu faire en expension. Les grandes exhibitions dont la Biennale de Venise est la premiere exemple vivent aujourd'hui de grands problemes avec la mission que le curateur de l'exposition prend en charge et dont la responsabilite peşe sur les impasses et les cercles vicieux. De nos jours, on utilise les nouvaux modeles d'expositions de type nomadique ou la population peut entrer en relation directe avec les oeuvres, des expositions comme Manifesta ou comme la Biennale de Havane montrant un caractere de Tiers Monde.