Periton diyalizi hastalarında kronik ve akut hiperozmolar solüsyon kullanımının inflamatuar belirteçler üzerine etkileri

Abstract

6. ÖZET: Uzun süredir periton diyaliz tedavisi almakta olan hastaların periton zarlarında özellikle diyaliz süresine bağlı olarak bir dizi morfolojik ve fonksiyonel değişiklikler gelişmektedir. Genel olarak bu değişikliklerin tekrarlayan peritonitler ve periton diyalizi tedavisinde kullanılan sıvıların sebep olduğu bir dizi infîamatuar reaksiyonlara bağlanmaktadır. Peritoneal inflamasyon, periton diyaliz sıvıların yüksek glukoz konsantrasyonu, sterilizasyoo sırasında açığa çıkan glukoz yıkım ürünleri, ihtiva ettikleri laktat, düşük pH'lı ve yüksek ozmolariteii olmaları ile ilişkilidir. Periton diyalizi tedavisine başlanılan ilk günlerden itibaren periton boşluğuna sürekli olarak hücre infiltrasyonu izlenmektedir. Bu bölgeyi infıltre eden makrofajlar IL-1 ve TNF-a salgılayarak mezotel hücrelerinde ICAM-1 ve VCAM- 1/2 expresyonunu arttırır ve lökosit infiltrasyonunun bir kısır döngü halinde devam etmesinde rol oynarlar. Çalışmamızda icodekstrin sıvısının periton zarında kronik ve akut kullanımı ile ortaya çıkan infîamatuar cevabın boyutunu %1.36 ve %3.86 glukoz solüsyonlarının sebep oldukları inflamasyon derecesi ile karşılaştrımayı amaçladık Çalışmaya en az 6 aydır PD tedavisi yapan ve en az 6 aydır sadece %1.36 glukoz sıvısı kullanan hastalarla (A-grubu), en az 2 aydır günde en az 1 kez icodekstrin sıvısı kullanan hastalar (B grubu), en az 2 aydır günde en az 1 kez %3.86 glukoz sıvısı kullanan hastalar (C grubu) dahil edildi. Bütün hastalardan 6 saatlik diyaliz sonunda periton diyaliz sıvılarından örnekleme yapıldı. A grubu hastalarından tek doz 6 saatlik icodekstrin kullanımı sonrası bir kez daha örnekleme yapıldı. Diyalizat sıvılarında hücre sayımı, CD14+, CD69+, HLA-DR+ hücre oranlan FACS analizi ile tespit edildi. Diyalizat sıvılarında ELİSA yöntemi ile VCAM-1, ICAM-1, IL-6 ve IL-10 seviyeleri tespit edildi. Kronik olarak icodextrin kullanan hastalarda VCAM-1 ve ICAM-1 seviyeleri kronik olarak %1.36 ve %3.86 glukozlu kullanan hastalara göre anlamlı alarak yüksek bulundu. IL-6 seviyeleri de icodekstrin kullananlrada kronik glukoz sıvılarını kullananlara göre yüksek olarak bulundu. Akut icodekstrin kullanımı ile de IL-6 seviyeleri artış gösterdi. Monosit (CD14+) hücre oranı ve sayısı yine kronik icodekstrin kullananlarda daha yüksek olarak saptandı. Aktif makrofaj hücre oranıda (CD14 ve CD69+ hücreler) kronik olarak icodextrin kullanan hastalarda daha yüksekti. 45Bulgularımız icodexirinin içermemesi dolaysısla, ileri sürülenlerinin aksina daha biyouyumlu bir sıvı olmayabileceğini düşündürmektedir. 46

7. Summary Peritoneal dialysis (PD) has been successfully employed as a form of renal replacement therapy for over 2 decades. With prolongation of the period of peritoneal dialysis the peritoneal membrane undergoes functional and structural changes. These changes are due to recurrent peritonitis and continous exposure to peritoneal fluid. Peritoneal fluid induced changes are related to their acidity, buffer composition, glucose content and hyperosmolality.These changes are generally inflammatory in nature and believed to start with macrophage infiltration to peritoneal cavity; macrophage and other inflamatory cells secrete IL-1 and TNF-a, that induce mesothelial cells to express ICAM-1 and VCAM-1/2 with further leukocyte infiltration, turning into a continuous vicious cycle. In our study we aimed to compare the inflammatory response of the peritoneum to the usage of icodextrin vs 1.36% and 3.86% glucose concentrations in peritoneal dialysis.Methods: In our study, we grouped patient into three categories as follows: Group A: Patients taking PD at least 6 months who have only used solutions of 1.36 % and icodextrin for only once for 6 hours; Group B: Patients using icodextrin fluid at least for 2 months at least once a day; Group C: Patient using %3.86 glucose solution at least for 2 months at least once a day. Effluent sample was taken for all patients, after night dwell for 6 hours of peritoneal dialysis. For group A, a second sample was taken after a single dose of icodextrin dwell for 6 hour. Total white blood cell count were measured by coulter, monocyte (CD14+)and active macrophage(CD 14+ and CD69+) counts were investigated with FACS analysis. VCAM-1; ICAM-1; IL-6, IL- 10 levels were also measured using ELİSA method, Results: The total white blood cell count, monocyte (CD14+) and active macrophage(CD14+ and CD 69+) counts, VCAM-1 and IL-6 levels were higher in icodextrin users both acutely or chronically compared to glucose solutions. ICAM-1 levels were only high in chronic icodextrin users compared to other groups. In conclusion our data suggest that icodextrin is not a bio-compatible PD solution. 47