Çürük profilaksisinde kullanılan dört farklı materyalin in vivo ve in vitro koşullarda karşılaştırmalı olarak incelenmesi

Abstract

136 ÖZET Bu çalışmanın amacı fissür örtücü materyallerinin in vivo - in vitro monomer salınımlarının, kalıcılıklarının ve in vitro kenar sızıntılarının incelenmesidir. in vivo çalışmada, dişlerinde fissür örtücü ya da reçine esaslı restoratif materyal bulunmayan 7-12 yaşlarındaki 20 sağlıklı çocuk 4 farklı fissür örtücü materyalin değerlendirilmesi için 5'er kişilik 4 gruba ayrıldı: 1. Grup: Ultraseal XT Plus, 2. Grup: Delton, 3. Grup: Optibond Dual Cure, 4. Grup: Fuji IX GP. Her çocuğun 4 birinci büyük azı dişine aynı materyal üretici firmanın önerileri doğrultusunda uygulandı. Fissür örtücü uygulamasından önce (kontrol grubu) ve sonraki 0, 1 ve 24. saatlerde tükürük örnekleri alındı; monomer salınımları ve miktarları HPLC'de analiz edildi. Çocukların 80 birinci büyük azı dişine uygulanmış fissür örtücülerin 6 ve 12 ay sonraki kalıcılıkları tam kalıcılık, yarım kayıp ve tam kayıp kriterlerine göre değerlendirildi. In vitro monomer çalışmasında 6 mm iç çapında ve 0,5 mm, 1 mm ve 2 mm kalınlıklarındaki kalıplara fissür örtücülerin yerleştirilmesi ile hazırlanan disklerdeki monomer salınımları incelendi. Her disk 0, 1 ve 24 saat sonra distile su ile dolu yeni tüplere aktarıldı; 72 distile su örneğinin monomer içeriği HPLC'de analiz edildi. in vitro kenar sızıntısı çalışmasında 60 adet çürük ve dolgu bulunmayan üçüncü büyük azı dişi her grupta her grupta 10'ar adet olmak üzere 6 gruba ayrıldı: 1. Grup: Ultraseal XT Plus, 2. Grup: Delton, 3. Grup: Optibond Dual Cure, 4. Grup: Fuji IX GP, 5. Grup: Optibond+ Ultraseal, 6. Grup: Optibond+ Delton. Üretici firmaların önerileri doğrultusunda fissür örtücü yerleştirilen dişlere 4°C - 50°C'de 100 kez ısı banyosu uygulandı. 24 saat % 0,5'lik metilen mavisi solüsyonunda bekletilen dişler mesio-distal yönde ortadan ayrıldı ve boya geçirgenliği açısından polarize-ışık mikroskobunda 0-3 skalasına göre incelendi. Monomer salimimi, kalıcılık ve kenar sızıntısına ilişkin bulguların istatistiksel değerlendirilmelerinde sırası ile Kruskall Wallis-Mann Whitney U testleri, n2- Fisher's testleri ve parametrik olmayan Kruskall Wallis-Dunn's testleri kullanıldı. In vivo monomer salınımı çalışmasında, Fuji IX grubu dışındaki tüm 0. saat örneklerinde Bis-GMA ve TEGDMA saptandı. Her grubun Bis-GMA ve TEGDMA değerleri arasında anlamlı farklılıkların (p>0.05) bulunmadı; gruplar arasındaki Bis-GMA (p>0.05) ve TEGDMA (p>0.05) değerleri arasındaki farklılıkların da anlamlı olmadığı belirlendi. 1. ve 24. Saat tükürük örneklerinin analizinde değerlendirilecek miktarlarda Bis-GMA ve TEGDMA salınmamın olmadığı saptandı. Distile su örneklerinin değerlendirilmesinde ise Bis-GMA'nın hiçbir su örneğinde saptanmadığı; 0 ve 1. saat distile su örneklerinin tümünde ise137 TEGDMA ve HEMA'nın bulunduğu belirlendi. In vitro monomer çalışmasında TEGDMA'nın en fazla salınan monomer olduğu ve en yüksek monomer salınımının ise 2 mm'lik disklerde oluştuğu saptandı. Fissür örtücülerin klinik olarak değerlendirilmesinde, grupların 6. (p<0.02) ve 12. (p<0,001)aylardaki kalıcılık değerleri arasındaki farklılıkların anlamlı olduğu belirlendi. Her grubun 6 ve 12 aylık kalıcılık değerleri arasında ise anlamlı farklılıklar (p>0,05) saptanmadı. Fuji IX'un 6.(p<0,02) ve 12. (p<0,00t) aylarda diğer gruplara göre anlamlı derecede daha az kalıcılık gösterdiği belirlendi. In vitro kenar sızıntısı çalışmasında, 1.ve 4. Gruplar (p<0,05), 4.ve 5. Gruplar (p<0,05)arasında anlamlı farklılılar bulundu; diğer gruplar arasında ise farklılıkların anlamlı olmadığı saptandı. Sonuç olarak, klinik ve mikrosızıntı çalışmalarına ilişkin bulgular Fuji IX dışındaki tüm deney materyallerinin fissür örtücü materyali olarak başarı ile kullanılabileceğini göstermektedir. Ancak in vivo ve in vitro monomer şahmına ilişkin sonuçlar fissür örtücülerin özellikle O.saatte monomer serbestlediğini göstermiştir. Bu nedenle monomerlerin lokal ve sistemik etkilerinin değerlendirileceği in vivo çalışmalara gereksinim olduğu görülmektedir.

138 SUMMARY The purpose of the study was to investigate in vivo - in vitro monomer release, the retention and in vitro microleakage rates of the fissure sealants. In in vivo study, 20 healthy children(7-12 years of age) with no prior placement of fissure sealants or resin based sealants were randomly assigned to 4 groups, 5 children of each: Group 1:Ultraseal XT Plus, Group 2:Delton, Group 3:Optibond Dual Cure, Group 4:Fuji IX GP. The first molars of each child were sealed with one sealant material according to the manufacturer's instructions. Saliva samples were collected before the treatment (as controls) and 0, 1 and 24 hours after sealant placement; HPLC was used to identify and quantify the released monomers. 80 first molars of children were checked for retention after 6 and 12 months. Clinical examinations for retention were evaluated using the following criteria: no loss(NL), partial loss (PL), complete loss (CL). In in vitro monomer study, the monomer release in the discs prepared by placing fissure sealants into molds with 6mm in diameter and 0,5-1- 2 mm in thickness was analyzed. Each disc was placed into a new container of distilled water at 0, 1 and 24 hours; 72 water samples were then analyzed by HPLC. In in vitro microleakage study, 60 human extracted third molars were randomly divided into 6 groups of 10 teeth each: Group 1:Ultraseal XT Plus, Group 2:Delton, Group 3:Optibond Dual Cure, Group 4:Fuji IX GP, Group 5:Optibond + Ultraseal, Group 6:Optibond + Delton. The teeth sealed according to the manufacturer's recommendations were thermocycled 100 times at 4°C/ 50°C and immersed in 0,5 % methylene blue solution for 24 hours. Each specimen sectioned in mesio-distal direction through the centers was examined for dye penetration on a scale of 0-3 under a light and polarized light microscope. The data for monomer release, retention and microleakage was analyzed by Kruskall Wallis -Mann Whitney U tests, n2- Fisher's tests and non parametric Kruskall Wallis-Dunn's tests, respectively. In in vivo monomer release study, Bis-GMA and TEGDMA were detected in all 0 hour elutes except Fuji IX samples. No statistical significances were found between Bis-GMA and TEGDMA values of each group (p>0,05); no significant differences in Bis-GMA (p>0,05) and TEGDMA (p>0,05) release were determined between the groups. Analysis of 1 and 24 hours elutes showed no detectable amount of Bis-GMA and TEGDMA release. In in vitro monomer release study, no Bis-GMA was dstjseted in any of the distilled water elutes. TEGDMA and HEMA were detected in all 0 and 1 hour elutes. TEGDMA was the highest detectable monomer in all distilled water elutes. The highest monomer release was detected in disc samples of 2 mm.139 Significant differences were obtained between the retention rates of the 6 months groups (p<0,02) and 12 months groups (p<0,001). No statistically significant differences (p>0,05) were determined between 6 and 12 month retention rates of each group. Fuji IX demonstrated significantly lower retention values than the other groups at 6 (p<0,02) and 12 months (p<0,001). In in vitro microleakage study, significant differences were found between Groups 1-4 ( p<0,05) and Groups 4-5 ( p<0,05) and no statistical significant differences were found between the other groups. In conclusion, the clinical-microleakage data has demonstrated that all the tested materials except Fuji IX could be used successfully as a sealant material. However, the results of in vivo-in vitro monomer release study has indicated that the tested materials do leach monomers especially in 0 hour. Therefore, further evidence for local and systemic toxic effects of monomers should be documented by in vivo studies.