Comprehension of verbs in different syntactic frames by Turkish childeren: An act-out study

Abstract

ÖZET Bu çalışma, anadili Türkçe olan çocukların daha önceden bildikleri fiillerin anlamlarını anlamak için sözdizimsel yapıyı nasıl kullandıklarını (`Syntactic Bootstrapping`), Türkçe'ye özgü ek ve söz dizimine ait özelliklere odaklanarak incelemektedir. Veriler, 2-5 yas arası anadili Türkçe olan 60 çocuk ve 16 yetişkinden toplanmıştır. Katılımcıların, duydukları 48 dilbilgisi bakımından düzgün, eksik ve düzgün olmayan cümleleri, (2 yaş grubu için 36 cümle) oyuncak hayvanları kullanarak bir sahnede gerçekleştirmeleri istenmektedir. Cümleler, 12 fiil (yansı geçişli) ve 4 ayrı söz dizimi yapısından oluşmaktadır. Söz dizimi yapılan şöyledir: Fİ: NP NP V (ö.r., kedi köpek gelsin), F2: NP NPacc V (ö.r., kedi köpeğ-i getirsin), F3: NPacc V (ö.r., *kediy-i gelsin) ve F4: NP V (ö.r., ?kedi getirsin). Yapılan canlandırmalar, ettirgen, ettirgen olmayan ve her ikisine uymadığı durumlarda diğer şeklinde kodlanmıştır. Analizlerin sonuçlarına göre, çocuklar önceden bildikleri fiillerin yeni söz dizimi içindeki hallerine anlam yüklemek için sözdizimini kullanmalarına rağmen (Söz dizimine Uyma), fiili takip etmek (Fiile Uyma) uygulamaların çoğunluğunu oluşturmaktadır. İkinci tamlamadaki -i eki de ettirgen cevapların yüzdesini arttırmaktadır. Bulgular, hem evrensel hem de öğrenilen dile özgü özelliklerin fiillerin öğrenilmesinde anlamlı etkisi olduğu ile ilgili hipotezleri desteklemektedir. Sonuçlar, her faktörün etkisi üzerinde durularak ve İngilizce verilerle karşılaştırılarak tartışılacaktır. Anahtar sözcükler: anlama, Türkçe fiilleri öğrenme

ABSTRACT The present study examines whether Turkish-speaking children use the syntactic frame as a cue to comprehend the meanings of familiar verbs by focusing on language specific morphosyntactic devices, which the Turkish language offers. Data were collected from a total of 60 native Turkish-speaking children (aged between 2 to 5) and 16 adults. The participants were asked to enact 48 grammatical and ungrammatical sentences (36 sentences for 2-year- olds), including 12 verbs (half transitive) in 4 different frames by using toy animals. The frames were Fl: NP NP V (e.g.,lkedi köpek gelsin 'let the cat come the dog'), F2: NP NPacc V (e.g., kedi köpeğ-i getirsin 'let the cat brings the dog-ACC), F3: NPacc V (e.g., *kedi-yi gelsin 'let the cat-ACC come'), and F4: NP V (e.g., ?kedi getirsin 'let the cat bring / let the cat be brought'). The enactments were coded as causative, non-causative, or other. The results indicate that although children follow the frame to attribute meaning to familiar verbs in novel frames (i.e., Frame Compliance), following the verb (i.e., Verb Compliance) was the most frequent response. The accusative morpheme increased the causative responses (i.e., Morphological Compliance). The findings support the predictions that both language specific and universal cues play significant roles in comprehension of verbs and their argument structures. The results are discussed in light of a crosslinguistic comparison with English- speaking participants. Keywords: comprehension, Turkish verb learning, syntactic bootstrapping IV