Losing the native sweet: declining sugar beet production in Turkey in the 2000s

Abstract

Kolonyal dönemlerden beri şeker önemli ve kapitalizmin gelişiminde içkin bir metadır; ayrıca şeker pancarı üretimi, -geniş bir kırsal nüfusu olan- günümüz Türkiyesi'nin kırsal kalkınmasında önemli bir sektördür. Ancak, Uluslararası Para Fonu (IMF) ve başka uluslararası örgütlerle (UÖ) yapılan anlaşmalar ve Şeker Yasası'nın 2001'de geçmesiyle şekerpancarı üreticilerinin geçimleri potansiyel olarak kısıtlanmıştır; Besin Rejimleri'ne göre bunların hepsinin olumsuz sonuçlar doğurduğu önerilmektedir. Bu gelişmelerin, ve yerel ve ulusal düzeydeki sonuçlarının arkasındaki nedenleri anlamak için, bu çok-metodlu araştırma projesi Şeker Yasası ve ilgili düzenlemelerin tarihsel arka planını analiz ediyor; 1992 ve 2008 yılları arasındaki şeker pancar üretimindeki değişimi incelemek için tanımsal, korelasyon ve regresyon analizleri kullanıyor; ve Türkiye'nin Afyon/Sandıklı bölgesinde şeker pancarı üreticileriyle yapılan 25 derinlemesine mülakata dayanıyor. Tarihsel, niceliksel ve niteliksel kanıtların toplamı, devlet ve uluslararası örgütlerin Fordist birikim sürecinden post-Fordist bir birikim sürecine geçişte temel düzenleyici mekanizmalar olduğunu önermektedir. Aynı zamanda devlet desteğindeki gerilemeden dolayı çiftçilerin sosyoekonomik şartları kötüleşmektedir. Araştırma, Düzenleme Teorisi'ni de içeren teorik açılımlar ve Türkiye tarımının geleceği ile sonlanmaktadır.

Sugar has been an important commodity since colonial times and integral in the development of capitalism, and sugar beet production remains an important sector in rural development of contemporary Turkey?a country with a large farming population. Yet, the livelihood of sugar beet producers is potentially undermined by Turkey?s agreements with the International Monetary Fund (IMF) and other international organizations (IOs) and its passage of the Sugar Law in 2001, all of which are suggested to have negative consequences according to Food Regime perspective. To understand the reasons behind these developments and the consequences at the national and local levels, this multi-method research project analyzes the historical background of the Sugar Law and related legislation; it employs descriptive, correlation, and regression analyses to examine the change in beet production at the national level between 1992 and 2008; and, it draws on 25 in-depth interviews of sugar beet producers in the Afyon/Sandıklı region of Turkey. The sum total of the historical, quantitative, and qualitative evidence suggests that the state and International Organizations are main regulatory mechanisms for the shift from a Fordist to a post-Fordist accumulation regime. Meanwhile the socioeconomic conditions of farmers worsen due to the retreat in state support. It concludes with theoretical implications, including for Regulation theory, as well as the future of agriculture in Turkey.