Development of infant pointing from 10 to 12 months: The role of relevant caregiver responsiveness

Abstract

Bebeklerin işaret etme davranışının sıklığı ilerideki dil yeteneklerinin iyi bir yordayıcısıdır. (Colonnesi, Stams, Koster, & Noom, 2010). Ancak ilk yıldaki işaret sıklığının yordayıcıları iyi bilinmemektedir. Bu çalışma bebeklerin 10. aydan 12. aya işaretlerindeki gelişmeyi incelemiştir ve 10. ayda bebek veya ebeveyn kaynaklı ne gibi etmenlerin 12. aydaki işaret sıklığını tahmin edebileceği sorulmuştur. Hipotez edilen bebek temelli değişkenler bebeklerin işaret sıklığı, ince motor becerileri ve işaret takip etme becerileri; ebeveyn temelli değişkenler ise ebeveynlerin işaret sıklığı ve bebeklerinin işaretlerine karşı duyarlılıklarıdır. Sonuçlar 10. ayda diğer etmenler kontrol edilirken yalnızca ebeveynlerin duyarlılığının 12. aydaki bebeklerin işaret sıklığını yordadığını göstermiştir. Çalışmada sorulan bir diğer soru bebeklerin işaret şeklinin (işaret parmağı ile yapılan yahut bütün elle yapılan) ve işaretin herhangi bir ses eşliğinde gelip gelmemesinin ebeveynlerin yanıtlarını etkileyip etkilemediğidir. Sonuç olarak ebeveynlerin bebeklerin ses eşliğinde ettikleri işaretlere daha duyarlı cevaplar verdiği görülmüştür. Ayrıca yalnıza 12. ayda, ses eşliğinde gelmeyen işaretler için tüm elle edilenlerin işaret parmağı ile edilenlerden daha fazla duyarlı yanıt aldığı görülmüştür. Tüm sonuçlar birlikte ele alındığında bu çalışma bebeklerin işaret etme davranışı ile ebeveynlerin bu işaretlere karşı duyarlılığı arasında karşılıklı bir ilişki olduğunu göstermektedir.

Infants' pointing frequency is shown to be a robust predictor of their later language abilities (Colonnesi, Stams, Koster, & Noom, 2010). Yet, predictors of pointing frequency in the first year are not well understood. This study investigated the development of infant pointing from 10 to 12 months and asked what factors driven by infants and caregivers at 10 months predicted the pointing frequency of infants at 12 months. The hypothesized infant-driven predictors were infants' pointing frequency, fine motor skills, and point following abilities while caregiver-mediated predictors were caregivers' pointing frequency and responsiveness towards infants' points. We found that only the relevant maternal responsiveness at 10 months significantly predicted infants' pointing frequency at 12 months, controlling for the other factors. We also asked whether the shape of infants' points (whole hand versus index-finger) and whether the point is accompanied by vocalization or not affected caregiver responses. Points that were accompanied by vocalization were found to be more likely to receive relevant responses from caregivers. In addition, only at 12 months, whole hand points were found to be more likely to receive relevant caregiver responses compared to index-finger points when the points were not accompanied by vocalization. Together, the findings suggest mutual relations between infant pointing and caregiver responsiveness such that certain characteristics of infant points predicted caregivers' responses, and relevant responsiveness towards infants' points predicted how often infants point subsequently.