Referring to entities and conveying source of information: Development of children`s communicative skills

Abstract

Bu tez, Türkçe konuşan çocukların iletişim becerilerinin gelişimini, çocukların göndergesel iletişim becerilerini ve dildeki kanıtsallığın ve ilgi tümceciklerinin edinimini deneysel ve derlem bazlı yaklaşımlarla inceleyerek araştırmaktadır. Birinci Bölüm'de yetişkinlerin varlıkları tasvirlerinin içerdiği bilgi vericilik düzeyini değiştirerek, bu tasvirleri duymanın çocukların kendi göndergesel anlatımlarını şekillendirme ve düzeltmelerinde nasıl bir etkisi olduğunu test ettik. Ayrıca çocukların bilişsel becerileri ile (kısa süreli bellek, çalışma belleği, bilişsel esneklik ve zihin kuramı) iletişimsel becerileri arasındaki ilişkiyi inceledik. Bilgi vericilik düzeyi daha yüksek olan anlatımları duyan çocuklar ilk anlatımlarında bir varlığı diğerlerinden ayırıcı şekilde anlatma becerilerinde daha büyük bir artış gösterdiler. Muğlak anlatımları düzeltme yetisinin ise çocukların bellek ve bilişsel esneklik becerileri ile ilgisi olduğu bulundu. İkinci Bölüm'de varlıklara atıfta bulunmak için kullanılan ve karmaşık dil yapıları olduğu düşünülen ilgi tümceciklerinin edinimini araştırdık. Boylamsal çocuk-bakıcı ve kesitsel akran etkileşimini kullanarak ilgi tümceciklerinin çocuk konuşmasında ortaya çıkış yaşını ve kullanılma örüntülerini çocuğa yöneltilen konuşma bağlamında ve diğer dillerle karşılaştırmalı olarak inceledik. Bulgular, ilgi tümceciklerinin derlem çalışmaları bulunan diğer dillere göre Türkçe'de daha geç ortaya çıktığını göstermektedir. Çocukların ilgi tümceciklerini kullanımı baş sözcüğün ilgi tümceciği ve ana cümle içindeki rolünün sıklık dağılımı açısından yetişkinlerin kullanımlarına oldukça benzer olsa da, çocukların üretimleri daha az karmaşık olup, bu durum kademeli bir gelişimsel sürece işaret etmektedir. Son olarak, Üçüncü Bölüm'de kanıtsallık eki –mIş'ın edinimini boylamsal olarak toplanmış olan çocuk-bakıcı etkileşimini inceleyerek araştırdık. Çocuk ve bakıcı konuşmasındaki bireysel farklılıkları büyüme eğrisi analizleri kullanarak zaman içinde çizdirdik ve bakıcı konuşmasındaki farklara rağmen çocukların kanıtsallık ekini kullanma sıklıkları açısından benzer bir yörünge izlediklerini gösterdik. Çocuklar farklı kanıtsallık işlevlerinin (örn. çıkarım, rivayet) edinimi sıralamasında bakıcı konuşmasındaki sıklıktan bağımsız olarak farklılıklar göstermişlerdir. Kanıtsallık ekinin bakıcı konuşmasındaki edimsel işlevlerinin ebeveynlerin eğitim düzeyine bağlı olduğu görülmüştür. Sonuç olarak, bu tezde (1) çocukların bilişsel becerilerinin iletişim becerilerinde önemli bir rolü olduğunu, (2) çocukların dili kullanımlarının yetişkinlerin kullanımlarından kısa vadede (Birinci Bölüm) ve uzun vadede (İkinci ve Üçüncü Bölümler) etkilendiğini, (3) bakıcı konuşmasının ebeveyn eğitimine göre farklılık gösterdiğini ve (4) karmaşık dil yapılarının birdenbire var olmadığını ve kademeli olarak geliştiğini gösterdik.

This thesis investigates the development of Turkish-speaking children's communicative skills by examining development of referential communication skills and the acquisition of evidentiality and relative clauses in language via experimental and corpus-based approaches. In Chapter I, we manipulated the degree of informativeness of adults' descriptions of referents in input to children and tested how hearing these descriptions affected the way children formed and repaired their own referential expressions. We further examined the link between children's cognitive skills (short-term and working memory, cognitive flexibility, and theory of mind) and referential communication skills. Children who heard more informative expressions showed a greater increase in uniquely identifying initial descriptions than children who heard less informative expressions. The ability to repair ambiguous messages was found to be related to children's memory skills and cognitive flexibility. In Chapter II, we investigated the acquisition of relative clauses, which are complex language structures that refer to entities with modifiers. We used longitudinal child-caregiver and cross-sectional peer interactions to examine the age of emergence and patterns of use of relative clauses in child speech in relation to child-directed speech and in comparison to other languages. Findings indicated that relative clauses are acquired late in Turkish compared to other languages where corpus studies are available. Although children's use of relative clauses was highly similar to adults' use in terms of the frequency distribution of the syntactic role of the head noun in the relative clause and the matrix clause, children's productions were lower in complexity indicating a gradual developmental process. Finally, in Chapter III, we studied the acquisition of the evidential marker –mIş by examining longitudinally collected child-caregiver interactions. By charting individual differences in child and caregiver speech over time with growth curve analyses, we showed that children followed a similar course of acquisition in terms of the frequency of use of the evidential marker despite differences in caregiver input. Children exhibited differences with respect to the order of emergence of different evidential functions (e.g., inference, hearsay), where each child showed a unique pattern irrespective of the frequency in the input. The use of the pragmatic functions of the evidential marker in child-directed speech depended on parental education. Overall, in this thesis we showed that (1) children's cognitive skills play an important role in their communication skills, (2) how children use language is affected by adults' use of language both in short term (as shown in Chapter I) and long term (as shown in Chapters II and III), (3) language input provided by the caregivers shows differences with respect to parental education, and (4) the development of complex language structures is gradual and not an all-or-none accomplishment.