Privacy harm: A dilemma in digital age

Abstract

Mahremiyet yalnızca insanların özel hayatlarına bir müdahale olduğunda adeta bir kalkan olarak gündeme gelmektedir ve bireyler bu kalkanın korumasından sadece müdahaleden zarar gördüklerinde yararlanma hakkına sahiptir. Bu çalışma mahremiyet kaynaklı zarar şartının özel hayatın gizliliği hakkının özünü zedelediğini ve mahremiyet haklarının gelişmesini ve güçlenmesini engellediğini savunur. Analiz kısmında, öncü iki kültürün mahremiyet kaynaklı zarar şartını nasıl koyduğunu ve uyguladığını göstermektedir: Amerika Birleşik Devletleri içtihadı ile Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi içtihadı. ABD anayasası mahremiyet haklarının korunması ile ilgili açık bir hüküm içermez, Anayasa Mahkemesi (Yüksek Mahkeme) korunacak hakkın varlığına karar vermektedir. AİHM, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi'nde düzenlenen özel hayatın gizliliği hükmüne dayanır, fakat yine hangi koşullarda mahremiyetin korunacağına kendi içtihadıyla karar verir. Her iki mahkeme de gerek bir davanın kabul edilebilirliği gerekse ihlalin varlığına karar vermek için mahremiyet kaynaklı zarar koşulunu uygulamaktadır. Bununla birlikte, son yıllarda bu koşulu uygulamak her zamankinden daha zor hale gelmiştir. Çünkü devletlerin gizli tedbirleri ile yaygın şekilde gözetleme ve veri toplama faaliyetleri düşünüldüğünde, mahremiyet yalnızca bireysel bir koruma değil aynı zamanda toplumsal bir değerdir. Geleneksel mahremiyet yaklaşımında ısrarcı olmak uluslararası insan hakları hukukunun gelişimi ve güçlenmesine hiçbir katkı sunmamaktadır. Aksine, zararın, hiçbir kanıta gerek duymaksızın her mahremiyet ihlalinin doğasında var olduğu kabul edilmelidir. Mahremiyet kaynaklı zararın ortadan kaldırılması farklı uygulamaların da önüne geçecek, çelişkileri giderecek, yeknesak uluslararası mahremiyet standardına ulaşma yolundaki çabalara katkı sağlayacaktır.

Privacy is often invoked as a shield when an intrusion occurs into people's private lives, and individuals are entitled to seek protection from this shield when they are harmed by the intrusion. This study argues that privacy harm requirement undermines the core of the right to private life and it prevents improvement and entrenchment of privacy rights. In the analysis, illustration of how two leading cultures have established and applied the privacy harm requirement is provided: jurisprudences of the United States and the European Court of Human Rights. The United States Constitution does not include any explicit provision on the protection of privacy rights, the Supreme Court determines whether there is a right to be protected by its case law. The European Court of Human Rights relies on the right to private life articulated by the European Convention of Human Rights, but still determines under what conditions privacy rights would be protected by its case law. Both of the courts employ privacy harm as a criterion to admit a case, and further to decide on the violation. However, in recent years, it is harder than ever to apply this criterion. This is because the privacy is not only an individual safeguard but also a societal value considering the mass surveillance and data collection by secret measures of governments. Persistence in traditional understanding of privacy harm does not make any contribution to improvement and entrenchment of international human rights. On the contrary, harm must be recognized as an inherent character of the privacy interferences without any demonstration. Abolishment of the privacy harm requirement would reconcile different implementations, solve the inconsistencies and contribute to the efforts for a uniformed international privacy standard.