İmplantüstü bar tutuculu protezlerde farklı malzemelerle güçlendirilen çeşitli akrilik kaide kalınlıklarının kırılma dayanımına etkisi

Abstract

Bu çalışmada, dinamik ve statik kuvvetlere maruz bırakılan alt çene implant destekli ve bar tutuculu hareketli protezlerde güçlendirme malzemelerinin, protez kaide materyalindeki kalınlık değişiminin ve akrilik reçine çeşitlerinin kırılma dayanımına olan etkisini araştırıldı. Yüz sekiz adet implant üstü bar tutuculu deneysel alt çene protezi (İDHP) üretildi. İDHP'ler üç ana gruba ayrıldı: Kontrol grubu (C), tek yönlü-doğrusal cam fiberle güçlendirilen grup (FR) ve Co-Cr döküm metal ile güçlendirilen grup (MR). Her bir ana grup geleneksel (CA) ve darbe dayanımı yüksek akrillik (HIA) kullanılarak 2 mm, 3 mm ve 4 mm kaide kalınlığında üretildi. İDHP'lere ısısal döngü işlemini (5 000 kez, 5°C-55°C) takiben 400 000 kez dinamik yükleme (49 N ve 1,2 Hz) yapıldı. Dinamik yükleme testinden kırılmadan çıkan örneklerin kırılma dayanımı statik yükleme yapan bir cihaz aracılığıyla ölçüldü. Gruplar arasındaki kırılma değeri farklılıkları One-way ANOVA (with post-hoc Tukey HSD test) ve Student t-test (P=0.05) kullanılarak belirlendi. Çalışmanın sonucunda, kaide kalınlığı arttıkça İDHP'lerin kırılma dayanımın arttığı (P=0,001) ve 2 mm kaide kalınlığının güçlendirme metotları için yeterli olmadığı tespit edildi. Üç mm ve 4 mm kaide kalınlığına sahip gruplar arasında kırılma dayanımı en yüksek olan grup FR oldu (P=0,001). FR ana gruplar için HIA reçinelerin kırılma dayanımı CA reçinelere göre anlamlı seviyede yüksek bulundu (P=0,029, P=0,001). MR gruplar tüm örnekler arasında en düşük kırılma dayanımına sahip grup oldu. Çalışmanın sonucunda; 2 mm akrilik kaide kalınlığında yapılacak güçlendirme işlemlerinin kaidenin kırılma dayanımını düşürdüğü, kaide kalınlığı artıkça kırılma dayanımın arttığı ve tek yönlü-doğrusal cam fiberle yapılan güçlendirmenin etkili bir güçlendirme metodu olduğu tespit edildi. Anahtar Kelimeler: Çiğneme simülatörü, implant destekli hareketli protez, güçlendirme, dinamik yükleme, kırılma dayanımı Bu çalışma, İstanbul Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projeleri Birimi tarafından desteklenmiştir. Proje No: 47444

This study aimed to assess the effect of reinforcement, denture base thickness, and acrylic resin types on dynamic and static fracture strength in mandibular implant overdentures with bar attachment. One hundred and eight experimental mandibular implant overdentures (EMOs) with bar attachments were fabricated in three main groups: unreinforced (Control; C), reinforced with unidirectional glass fibers (FR), and Co-Cr cast metal (MR). Each group included denture bases of 2, 3, and 4 mm thickness and produced with conventional (CA) and high impact (HIA) acrylic resin. Specimens were thermocycled (5 000 times, 5°C to 55°C) then subjected to a 400 000 cyclic load regime (49 N and 1.2 Hz). Unbroken specimens were then loaded until fracture by a universal testing machine. Differences in mean fracture resistance among the groups were compared using the One-way ANOVA (with post-hoc Tukey HSD test) and Student t-tests (P=0.05). Fracture strength increased significantly when the denture base thickness was increased (P=0.001). The 2 mm denture base thickness was not enough for reinforcement. The fracture strength of the FR groups was significantly higher than other groups for 3 mm and 4 mm thicknesses (P=0.001). The fracture strength of the HIA resin was significantly higher than CA resin in FR groups (P=0.029, P=0.001). MR groups showed the weakest fracture strength. Two mm denture base thickness had sufficient fracture strength without reinforcement. A positive relationship between acrylic resin thickness and fracture resistance was found and unidirectional glass fiber reinforcement is the effective reinforcing method.Keywords: Chewing simulator, implant-supported overdenture, reinforcement, dynamic loading, fracture resistanceThe present work was supported by the Research Fund of Istanbul University. Project No. 47444.