Miyokard disfonksiyonu olan hastalarda disfonksiyonun derecesi ile sitokin, nitrik oksit ve süperoksit dismutaz düzeylerinin karşılaştırılması

Abstract

ÖZET MİYOKARD DİSFONKSİYONU OLAN HASTALARDA DİSFONKSİYONUN DERECESİ İLE SİTOKİN, NİTRİK OKSİT VE SÜPEROKSİT DİSMUTAZ DÜZEYLERİNİN KARŞILAŞTmiLMASI Kalp yetmezliği; kalbin bir pompa görevi olarak yeterli kanı, kalbe dönen kan miktarı normal olmasına rağmen pompalayamaması sonucu vücudun metabolitik ihtiyaçlarını karşılayamamasıdır ve klinik bir sendromdur6`11. Bununla birlikte;bu sendrom, sadece bozulmuş pompa fonksiyonu nedeniyle dolaşım yetmezliği olarak karşımıza çıkmaz, birçok sistemi etkiler ve semptomlar hafif olsa dahi çok kötü bir prognoza sahiptir12. Kalp yetmezliği gelişiminde sitokinler tarafından oluşturulan immünolojik yanıtın, patogenezde önemli bir rol oynadığına dair artan sayıda ipuçları bulunmaya başlanmıştır2. Yaklaşık on yıl önce başlayan ilk çalışmalarda yüksek sitokin seviyelerinin ve kalp yetmezliğinin bir arada olduğu gösterilmiş fakat bu fenomenin sebebi veya etkilerinin olup olmadığı tespit edilememiştir. İnflamatuar sitokinler, inflamasyona erken cevabın düzenlenmesine katılırlar ve süperoksit üretimi ile indüklenebilir nitrik oksid sentazın iyi bilinen indüktörleridir. Ancak süperoksit anyonunun, sitokinlerin oluşturduğu in vivo hücre hasanndaki rolünün tam olarak anlaşılmasına ihtiyaç vardır. Sol ventrikülün sistolik perfermonsım kantitatif olarak değerlendirmek için sol ventrikül boşalma fraksiyonu veya ejeksiyon fraksiyonu kullanılır. Biz de çalışmamızda miyokard disfonksiyon derecesinin göstergesi olarak EF düzeylerini esas aldık ve EF<%35 ve EF=%35-50 olmak üzere iki hasta grubu üzerinde çalıştık. Bu grupların sitokin, NO ve SOD düzeylerini kontrol grubu ile karşılaştırdık ve 67disfonksiyonun gelişmesinde ve özelliklede ilerlemesinde bu faktörlerin rolünü araştırdık. Kontrol grubu ile karşılaştırıldığında her iki grupta da, özellikle EF'si ileri derecede düşmüş olan grup 1 de NO düzeylerini artmış, erit. SOD düzeylerini de anlamlı olarak düşmüş olarak tesbit ettik (p<0,05). Ayrıca çalıştığımız tüm sitokin düzeyleri hasta gruplarında disfonksiyonun derecesi ile orantılı olarak artmıştı (p<0,05). Her iki hasta grubu karşılaştırıldığında, anlamlı kabul edilmese de disfonksiyon derecesinin ilerlemesi ile NO ve sitokin seviyelerinde artış ve SOD seviyelerinde azalma olduğu gözlendi. Bu da disfonksiyonun ilerlemesinde sitokinler tarafından üretilen NO ve O2`' in rolü olabileceğini düşündürmektedir. Bu konuda yapılacak olan daha ayrıntılı çalışmaların ışığında, günümüzde çok sayıda insanın sınırlı bir hayat sürdürdüğü veya hayatını kaybettiği bu hastalığın tedavisinde, sitokin inhibitörleri veya antioksidan ilaçların etkili bir şekilde kullanılacağına ve tedaviye destek sağlayacağına inanıyoruz. 68