Ratlarda omurilik yaralanmasında sitikolinin nöroprotektif etkinliği

Abstract

Omurilikte yaralanmaya yol açan nedenler olarak bildirilen travma, hipoksi, hipoglisemi, epilepsi, toksinler, nörodejeneratif hastalıklar, tümör ya da diğer patofizyolojik olayların tümünde yaralanmalar benzer özellikler göstermektedir. Yapılan deneysel çalışmalarda, travma sonrası gelişen omurilik hasarında kompleks fizyopatolojik mekanizmaların rol oynadığı ve hasarın birincil hasar ve ikincil hasar olmak üzere iki aşamada geliştiği gösterilmiştir. Travmanın şiddeti ve oluş şekline bağlı olarak ortaya çıkan omurilik yaralanması birincil hasar olarak adlandırılmaktadır. Travma sonrası büyük miktarda akson kaybı ile sonlanan patofizyolojik olaylar kaskadı ise ikincil hasar olarak adlandırılmaktadır. Omurilikte yaralanma sonrası dejenerasyonu başlatan en önemli faktör lipit peroksidasyonudur. Bu çalışmada ratlarda oluşturulan deneysel travma modelinde sitikolinin nöroprotektif etkinliği araştırıldı Bu çalışmada 90 adet erişkin erkek (210-250 gm) Wistar albino rat kullanılarak, genel anestezi altoda yüksekten ağırlık düşürme modeli ile omurilik yaralanması oluşturuldu. Ratlar randomize olarak kontrol grubu, travma grubu, sitikolin tedavi grubu, metilprednizolon tedavi grubu ve metilprednizolon ve sitikolin kombine tedavi grubu olmak üzere beş gruba ayrıldı. Her grupta yer alan ratlar ile akut dönemi (24 saat) ve kronik dönemi (altı hafta) temsil etmek üzere iki altgrup oluşturuldu. Her grupta akut dönemi temsil eden altgrupta yer alan ratlar travma sonrası ilk 24 saat içinde sakrifiye edilerek omurilik yaralanma bölgesinde gelişen ödem, bir lipit peroksidasyon ürünü olan malondialdehit, bir endojen antioksidan olan glutatyon ve nitrik oksit düzeyleri değerlendirildi. Kronik dönemi temsil eden altgrupta yer alan ratlar ise travma sonrası altı hafta süre ile haftalık olarak nörolojik muayene yapılarak izlendikten sonra sakrifiye edilerek rafların travmatize omurilik bölgeleri histopatolojik inceleme için ayrıldı. Travma grubu ile karşılaştırıldığında tedavi gruplarında malondialdehit ve nitrik oksit düzeylerinin düşük ve glutatyon düzeylerinin yüksek olduğu saptandı. Ödem oranlarının ve hasarlı alan oranlarının tedavi gruplarında, travma grubu ile karşılaştırıldığında, daha düşük olduğu belirlendi. Grupların tümünde nörolojik iyileşmegözlendi. Ancak, travma grubu ile karşılaştırıldığında, tedavi gruplarında bu oran istatistiksel olarak anlamlı bulundu. Sonuç olarak, incelenen tüm parametreler omurilik yaralanmasında sitikolinin en az metilprednizolon kadar etkili olduğuna işaret etmektedir. Sitikolinin metilprednizolon ile birlikte kullanılmasının, sitikolinin tek basma kullanılması ile karşılaştırıldığında, ek yarar sağlamadığı görülmektedir.

Spinal cord injuries that are caused by trauma, hypoxia, neurodegenerative disorders, tumor or other pathophysiological events demonstrate similar same characteristics. In experimental studies, it has been shown that in spinal cord injuries caused by trauma, complex mechanisms play roles. Spinal cord injuries have two stages, namely primary injury and secondary injury. Mechanical trauma to the spinal cord results in primary injury, whereas in secondary injury a large number of axons are lost due to a variety of pathophysiological events that are initiated by the original mechanical insult. Lipid peroxidation is known to be the most important factor that initiates the degeneration in spinal cord injury. This study aims to investigate the neuroprotective effect of citicoline in an experimental spinal cord injury model in rats. Ninety adult male Wistar albino rats (210 to 250 grams) were used in the study. All animals were anaesthetized and the spinal cord injury was performed by the weight- drop technique. The rats were randomized into five groups namely the control group, the trauma group, the citicoline treatment group, the metylprednisolene treatment group and the metylprednisolone and citicoline combined treatment group. All groups were divided into two subgroups to represent the acute phase (24 hours) and the chronic phase (six weeks). Rats in the acute phase group were sacrified at 24 hours after spinal cord injury and vasogenic edema, malonildialdehyde (an indicator of lipid peroxidation), glutation (an endogen antioxidant) and nitric oxide levels were determined. Rats in the chronic phase group were followed up for six weeks and examined for neurological recovery weekly. At six weeks, they were sacrified and traumatized spinal cord samples were removed for histopathological determination. In all treatment groups malonildialdehyde and nitric oxide levels, vasogenic edema and trauma size ratios were lower and glutathion levels were higher as compared with trauma groups. Post-traumatic neurological recovery was recorded for all groups, however it was statistically significant only in the treatment groups compared with the trauma group. In conclusion, all parameters investigated in this study demonstrate that citicoline is as effective as methylprednisolone in this setting. The efficacy of citicoline combined with methylprednisolone is not superior to citicoline or methylprednisolone alone.