Sıçanlarda doksorubisin ile oluşturulmuş kardiyotoksisite üzerine melatonin ve timokinonun etkileri

Abstract

Bu çalışmanın amacı doksorubisinle oluşturulan kalp hasarına karşı timokinonun olası kalbi koruyucu etkisini araştırmak ve bunu melatoninin nispeten daha iyi etkisiyle karşılaştırmaktı.Deneylerde 8 haftalık, ağırlıkları 230-350 gr olan 32 adet Wistar albino erkek sıçan kullanıldı. Denekler dört gruba ayrıldı: Kontrol, Doksorubisin (DXR), Doksorubisin+Melatonin (DXR+MEL) ve Doksorubisin+Timokinon (DXR+TQ). Yedi gün boyunca DXR+MEL grubuna intraperitoneal olarak her gün 10 mg/kg melatonin, DXR+TQ grubuna pelet yeme eklenmek suretiyle her gün 50 mg/kg timokinona verildi. Deneyin 5. gününde tüm tedavi gruplarına kuyruk veninden tek doz DXR (45 mg/kg) kontrol grubuna ise serum fizyolojik enjekte edildi. Deneyin 8. gününde anestezi altında EKG kayıtları alındı. Hayvanlar dekapite edildikten sonra biyokimyasal ve histolojik incelemeler için kalp dokuları çıkarıldı. Elektrokardiyografik, biyokimyasal ve histolojik farklılıkları karşılaştırmak için verilerin Kruskal Wallis, Mann Whitney U ve Fisher Freeman Halton Exact (sadece histolojik bulguların istatistiksel analizinde) testleri kullanıldı. Timokinon; DXR'ın uzattığı PR, QRS ve OTc sürelerini kısalttı oysaki melatonin sadece QTc süresini kısalttı. DXR'ın kalp dokusunda yol açtığı histopatolojik değişiklikler üzerinde melatoninin koruyucu etkisi vardı fakat timokinonun etkisi olmadı. DXR kalp dokusunda CK-MB, IL-1, IL-6, IL-18, MDA ve NO düzeylerini artırırken SOD'u azalttı. Melatonin CK-MB, IL-1, IL-6, IL-18, MDA, NO ve SOD düzeylerini düşürdü. Timokinon ise sadece CK-MB, IL-1 ve IL-18'de azalmaya neden oldu.Sıçanlarda doksorubisinin kalpte neden olduğu hasar üzerinde melatoninin koruyucu bir etkisi vardır. Bu etki timokinonda zayıftır. Timokinonun olası dozla ilişkili etkileri ileri araştırmaları gerektirir. DXR kardiyotoksisitesi üzerinde her iki kimyasalın birlikte etkilerinin araştırılmasının da bu konuda faydalı olacağını düşünüyoruz.

The aim of this study was to investigate the possible cardioprotective effect of thymoquinone (TQ) on doxorubicin (DXR) cardiotoxicity and to compare it with the relatively well-known effect of melatonin (MEL).Wistar albino male rats aged 8 weeks (weight 230-350 gr) were used in this study. The animals divided into four groups: Control, DXR, DXR+MEL ve DXR+TQ. Melatonin (10 mg/Kg per day, intraperitoneally) and thymoquinone (50 mg/kg per day, added in feed pellet) were given to DXR+MEL and DXR+TQ groups, respectively, for seven days. On the fifth day of the experimental period, a single dose of 45 mg/kg DXR in all treatment groups and saline solution in the control group is injected intravenously through the tail veins of the animals. On the 8th day ECGs are recorded under anesthesia. Then the animals were decapitated and their cardiac tissues were isolated for biochemical and histological examinations. To compare the electrocardiographic, biochemical and histological differences among the groups Kruskal Wallis, Mann Whitney U and Fisher Freeman Halton Exact (only for statistical analysis of histological findings) tests were used. Thymoquinone shortened the PR and QRS intervals and the corrected QT (OTc) time which were prolonged by DXR whereas melatonin shortened only the QTc time. Melatonin had a protective role on the histopathological changes in cardiac tissue induced by DXR'ın but thymoquinone had not. DXR increased CK-MB, IL-1, IL-6, IL-18, MDA and NO levels but decreased SOD in cardiac tissue. Melatonin decreased CK-MB, IL-1, IL-6, IL-18, MDA, NO and SOD levels. However Thymoquinone caused a decrease only in CK-MB, IL-1 and IL-18. Melatonin has a protective effect on DXR-induced cardiotoxicity. This effect is weak for thymoquinone. The possible dose related effect of thymoquinone requires further researches. We also suggest to investigate the combined effects of both chemicals on DXR-induced cardiotoxicity will be useful on this subject.