Sıçanlarda Doksorubisin İle Oluşturulmuş Kardiyotoksisite Üzerine Melatonin Ve Adrenomedullinin Etkileri

Abstract

Bu çalışmada DXR ile oluşturulan kardiyotoksisite üzerine adrenomedulinin etkilerinin araştırılması ve bu etkilerin melatonin gibi iyi bilinen bir antioksidan ile kardiyak hasarı önleyici etkisi açısından kıyaslanması hedeflenmiştir. Deneyde 8 haftalık, 300±50 gr ağırlığında, 32 adet Wistar albino erkek sıçan kullanılmıştır. Denekler dört gruptan oluşmaktadır: Kontrol, Doksorubisin (DXR), Doksorubisin+Melatonin (DXR+MEL) ve Doksorubisin+Adrenomedullin (DXR+ADR). Bir hafta boyunca DXR+MEL grubuna intraperitoneal yoldan her gün 10 mg/kg melatonin, DXR+ADR grubuna intraperitoneal yoldan her gün 12 µg/kg adrenomdullin verilmiştir. Deneyin 5. gününde tüm gruplara kuyruk veninden tek doz DXR (45 mg/kg); kontrol grubuna ise SF enjekte edilmiş, 8. gününde EKG kayıtları alınmıştır. Hayvanlar dekapite edilip, biyokimyasal ve histolojik inceleme yapmak üzere kalp dokuları alınmıştır. Elektrokardiyografik, biyokimyasal ve histolojik farklılıklar Kruskal Wallis ve Mann Whitney U testleri uygulanarak karşılaştırılmıştır. Sonuç olarak DXR kardiyotoksisitesi DXR kullanımını kısıtlayan önemli bir yan etkidir. Bu toksisiteyi ortadan kaldırabilmek adına literatürde pek çok çalışma yapılmıştır. Çalışma grubumuz DXR kardiyotoksisitesini, bilinen güçlü bir antioksidan olan melatonin ile azaltmıştır. Ancak bir antioksidan olan ADR bu doz itibariyle toksisiteye karşı melatonin kadar güçlü koruyamamıştır.

The aim of this study was to investigate the effects of adrenomedulinin on cardiotoxicity induced by DXR and to compare these effects with a well-known antioxidant such as melatonin in terms of cardiac injury inhibitory effect.In the experiment, 32 Wistar albino male rats for 8 weeks weighing 300±50 gr were used. The animals divided into four groups: Control, Doxorubicin (DXR), Doxorubicin+Melatonin (DXR+MEL) ve Doxorubicin+Adrenomedullin (DXR+ADR). Melatonin (10 mg/kg per day, intraperitoneally) and adrenımedullin (12 µg/kg per day, intraperitoneally) were given to DXR+MEL and DXR+ADR groups, respectively, for seven days. On the fifth day of the experimen, a single dose of 45 mg/kg DXR in all groups and SF in the control group was injected intravenously by the tail veins, on the 8th day ECGs are recorded. Animals were decapitated and cardiac tissues were isolated for biochemical and histological examination. Electrocardiographic, biochemical and histological differences were compared by Kruskal Wallis and Mann Whitney U tests. In conclusion, DXR cardiotoxicity is an important side effect that limits the use of DXR. Many studies have been done in the literature in order to remove this toxicity. Our study group reduced DXR cardiotoxicity with melatonin, a known strong antioxidant. However, ADR, an antioxidant, does not protect as much as melatonin against toxicity at this dose.