Tip 2 diyabetli ve kronik periodontitisli hastalarda periodontal tedavinin diş eti oluğu sıvısı (DOS) ve serum oksidatif stres ve inflamatuar markırlar üzerine etkisi

Abstract

Diabetes Mellitus (DM) ile kronik periodontitis arasında klinik ve immünolojik olarak karşılıklı bir ilişki vardır. Diabetes mellitus, kronik periodontitisin patogenezindeki konak yanıtını olumsuz etkilemektedir. Glikolize olmuş polimorfonükleer lökositler (PMNL) normalden daha fazla reaktif oksijen türevleri (ROT) salmaktadır. Bu durum oksidan ve antioksidan seviye arasındaki dengeyi bozarak oksidatif strese yol açmaktadır. Dolayısıyla tip 2 diabetes mellitus ve periodontal hastalıklarda doku harabiyetini etkileyen bir başka faktör de lokal ve sistemik oksidatif stresin artışı olabilmektedir. Bu çalışmada amaç cerrahi olmayan periodontal tedavinin tip 2 diyabetli ve kronik periodontitisli bireylerin diş eti oluğu sıvısı ve serumdaki oksidatif stres ve sitokin seviyeleri üzerindeki etkisini değerlendirmektir. Çalışmada sistemik olarak sağlıklı ve kronik periodontitisli 16 birey (KP), 15 kontrollü tip 2 diyabetli kronik periodontitisli (KP+KDM) birey ve 14 kontrol altında olmayan tip 2 diyabetli kronik periodontitisli (KP+KODM) birey yer almaktadır. Hastalarda cerrahi olmayan periodontal tedaviden önce ve 3 ay sonra klinik parametreler, HbA1c, CRP, fibrinojen (FİB), diş eti oluğu sıvısı (DOS) ve serumda IL-4, IL-17, total oksidan seviye (TOS), total antioksidan seviye (TAS) ölçüldü ve istatistiksel olarak değerlendirildi. Tedaviden 3 ay sonra tüm grupların klinik parametrelerinde anlamlı olarak azalma görüldü (p<0,005). Gruplar arası karşılaştırmada KP grubunda başlangıç CRP değeri diyabetik gruplara göre anlamlı derecede düşük bulundu (p<0,05). Tedaviden sonra tüm gruplarda HbA1c ve CRP değerleri azalmasına rağmen anlamlı bulunmadı (p>0,05). Tedaviden sonra dosIL-4 değerleri tüm gruplarda azalmasına rağmen sadece KP ve KP+KDM grubunda anlamlı bulundu (p<0,05). Serumda ise IL-4 tedaviden sonra tüm gruplarda azalma olurken sadece KP grubunda istatistiksel olarak anlamlı bulundu. KP+KODM grubunda dosIL-17 sevyesi tedaviden sonra anlamlı bir şekilde azaldı (p<0,05). KP+KODM başlangıç serumTAS değerleri diğer iki gruba göre anlamlı olarak daha düşük bulundu (p<0,05). KP+KODM grubunda cerrahi olmayan periodontal tedaviden 3 ay sonra serumTOS değerlerinde anlamlı azalma ve serumTAS değerlerinde anlamlı artış görüldü (p<0,05).Sonuç olarak kronik periodontits ve tip 2 diyabet hastalıkları birlikte seyrettiği zaman sistemik enflamasyonun arttığı görülmektedir. Periodontal tedavinin kontrol altında olmayan diyabet hastalarında oksidatif stresi ve enflamasyonu azaltarak glisemik kontrolün sağlanmasına katkıda bulunduğu tespit edilmiştir. Anahtar Kelimeler: Periodontitis, Diabetes mellitus, Oksidatif Stres, Sitokin

There is a bidirectional relationship between diabetes mellitus (DM) and chronic periodontitis with its clinical and immunological aspects. It is known that DM adversely affects host response in the pathogenesis of chronic periodontitis. Glycolized polymorphonuclear leukocytes (PMNL) release higher than average reactive oxygen derivatives (ROS). This leads to oxidative stress by disrupting the balance between oxidant and antioxidant levels. Therefore, another factor triggering tissue destruction in type 2 diabetes mellitus and periodontal diseases may be increased local and systemic oxidative stress. The aim of this study was to evaluate the effects of non-surgical periodontal treatment on cytokine and oxidative stress levels in gingival crevicular fluid (GCF) and serum in patients with type 2 diabetes and chronic periodontitis. The study consisted of 16 systemically healty patients with chronic periodontitis (CP), 15 patients with well controlled type 2 diabetes and chronic periodontitis (CP + CDM) and 14 patients with uncontrolled type 2 diabetic and chronic periodontitis (CP + UCDM). In our patients, clinical parameters, HbA1c, CRP, fibrinogen (FIB) were measured before and 3 months after non-surgical periodontal treatment and IL-4, IL-17, total oxidant level (TOL), total antioxidant level (TAL) in gingival crevicular fluid (GCF) and serum were compared and evaluated statistically.Clinical parameters were significantly decreased in all groups 3 months after treatment (p <0,005). In the comparison between the groups, the initial CRP value in CP was significantly lower than the diabetic groups (p <0,05). Although HbA1c and CRP decreased after treatment in all groups, it was not significant (p> 0,05). Although there was a decrease in IL-4 levels in GCF after treatment in all groups, it was found statistically significant only in CP and CP+UCDM groups. There was a decrease in IL-4 levels in serum after periodontal treatment in all groups, it was statistically significant only in the CP group (p<0,05). IL- 17 level in GCF decreased significantly in CP+UCDM after trearment (p<0,05). Initial serum TAL were significantly lower in the CP +UCDM group than the other two groups (p <0,05). Serum TOL were significantly decreased and serum TAL were significantly increased 3 months after the non-surgical periodontal treatment in the CP + UCDM group (p <0,05). In conclusion, it is seen that systemic inflammation increases when chronic periodontitis and type 2 diabetes disease coexist. Periodontal treatment has been found to contribute to glycemic control by reducing oxidative stress and inflammation in uncontrolled diabetes patients. Key Words: Chronic Periodontitis, Diabetes Mellitus, Oxidative Stress, Cytokine