Debate on the starting point of modern international system

Abstract

Sınırları belli, birbirine eşit, bağımsız ve egemen devletlerden oluşan modern uluslararası sistemin 1648 yılında imzalanan Vestfelya Barışı ile ortaya çıktığını öne süren yaygın ve geleneksel bir bilgi olsa da, bazı revizyonist perspektifler bu önkabulü reddetmekte ve alternatif bakış açıları sunmaktadırlar. O kadar geniş teorik arka planlardan o kadar çok sayıda akademisyen bu yaygın kanıyı eleştirmektedir ki, Vestfelya efsanesinin ana uluslararası ilişkiler ders kitaplarında hala nasıl devam ettiğini anlamak gerçekten zor olmaktadır. Bu ısrarı anlamlandırabilmek için, öncelikle literatüre dayalı bir söylem analizi yapılacak ve Vestfelya söyleminin nasıl inşa edildiği ve de yapısöküme tabi tutulduğu gösterilecektir. Daha sonra da daha az Avrupa-merkezci bir uluslararası ilişkiler tarihi oluşturmaya çalışan bazı yeniden inşa girişimlerine yer verilecektir. Bu analizin sonucunda ise ana akım uluslararası ilişkiler disiplininin Avrupa-merkezci, emperyalist, bugüne odaklı, muhafazakar, dar görüşlü ve dışlayıcı olduğu söylenebilir. Gelecek nesil uluslararası ilişkiler akademisyenleri, uzmanları, devlet adamları ve diplomatları da eleştirel bakış açılarını yeterince temsil etmeyen geleneksel ders kitapları ile eğitildiği sürece, uluslararası ilişkiler disiplininin gelişiminde kaydadeğer olumlu bir değişim olması ve daha iyi bir gelecek için dünyanın yeniden yorumlanması pek de kolay görünmemektedir.

Although there is a widespread conventional wisdom that the modern international system of territorial, equal, independent and sovereign states has emerged with the Peace of Westphalia in 1648, some revisionist perspectives reject to take this pre-acceptance as given and bring about alternative outlooks. So many scholars from a wide range of theoretical backgrounds defy this commonsense that it becomes really difficult to understand the prevalence of the Westphalian myth in main international relations textbooks. In order to understand the meaning of this persistence, I will try to make a textual discourse analysis and demonstrate the construction and deconstruction of the Westphalian narrative first. And then I will present several reconstruction attempts that try to come up with a less Eurocentric history of international relations. As a conclusion, this analysis shows that mainstream international relations scholarship is Eurocentric, imperialistic, presentist, conservative, parochial and exclusionary. And as long as next generation international relations scholars, experts, statesmen and diplomats are educated through these conventional textbooks, which do not sufficiently represent the critical perspectives; that will not be so easy to make a positive change in the development of international relations scholarship and reinterpret the world for a better future.