Endüstriyel tasarım eğitiminde yeni yöntem ve yaklaşımlar

Abstract

Endüstriyel Tasarım disiplininin tarihsel gelişimine baktığımızda zamanla algılanışında ve uygulamasında değişimler gösterdiği görülmektedir. Yakın zamana kadar tasarımcının rolü ürünün biçimini yani formunu tasarlamak iken günümüzde, ürünlerle beraber onları içine alan sistemler ve servislerin tasarımı olmaya başlamıştır. Bu noktada ürün tasarlamak yanında, kullanıcıya farklı deneyimler ve değerler kazandırmak ön plana çıkmıştır. Dolayısıyla, geçmişte ürünlerin biçimlerinin gelişmesine katkıda bulunan sanatçılar olarak görülen tasarımcılardan artık disiplinlerarası, işbirlikçi bir ortamda küresel veya yerel düzeyde problemlerin çözümü üzerine çalışması ve birçok konuda uzman olması beklenmektedir. Bu yüzden tasarım multidisipliner bir alan haline gelmekte ve tasarımcı diğer disiplinler arasında arabulucu ve kolaylaştırıcı bir rol üstlenmektedir.Tasarım disiplininde yaşanan bu değişimler Bauhaus'tan beri yakın zamana kadar değişmeden kalan tasarım eğitimini de etkilemiştir. Bilim ve teknolojinin takip edilemeyecek bir hızda ilerlemesinin etkileri tasarım eğitimi alanında da görülmüş, daha önce sanat ve zanaat temelli olan tasarım eğitimine araştırma metotları ve uygulamaları dâhil edilmiş, dijital teknoloji ve çevrimiçi ortam kullanımı artmıştır. Bu değişimlerle bağlantılı olarak yurtdışındaki tasarım eğitimi içeriklerinde sanal stüdyo kullanımının arttığı, disiplinlerarası program veya ortak proje oluşturmanın önemli hale geldiği, `tasarımcı düşünüş`ü (tasarım odaklı düşünce) merkeze alan, değişik düşünme becerilerine sahip birey yetiştirmeyi amaçlayan programlar oluşturulduğu ve tamamen çevrimiçi uzaktan endüstriyel tasarım eğitimi programları ile ders veya modüler eğitim uygulamalarının yaygınlaştığı saptanmıştır.Bunun paralelinde, Türkiye'deki endüstriyel tasarım bölümleri incelendiğinde, birbirine benzer ama anlayış farklılığından dolayı (sanat veya teknik temelli eğitim) içerikte değişiklikler gösteren eğitim programlarına sahip oldukları fark edilmiştir. Ayrıca geleneksel eğitim anlayışından farklı olarak son yıllarda eğitim programlarında çevrimiçi uygulama denemelerinin arttığı, lisans programlarında branşlaşmaya gidildiği ve disiplinlerarası programlar oluşturulduğu görülmüş, dolayısıyla ülkemizdeki eğitim müfredatında ve program yapılandırılmalarında değişiklikler olduğu gözlenmiştir. Türkiye'deki endüstriyel tasarım eğitimi programlarında her ne kadar yeni uygulamalar ve programlar oluşturulsa dahi bunların eksiklikler içerdiği düşünülmekte, bu sebeple tasarım eğitimiyle ilgili yeni bir eğitim politikası ve yaklaşımına ihtiyaç olduğuna inanılmaktadır.Dolayısıyla bu çalışma, endüstriyel tasarım eğitimindeki yöntem ve yaklaşımları inceleyip değişimleri gözlemleyerek, eğitim yöntemlerinde fark edilen eksikliklere karşılık yeni arayışları desteklemektedir.

When we look at the historical development of the industrial design discipline, it has been seen that it varies in its consideration and application over time. The role of the designer was designing the style and form of the product until recently, but today it has started to be designing of the systems and services including them together with the products. In addition to designing the product, providing users with different experiences and values has been at forefront here in. Therefore, designers who were considered as artists that contributed to the development of form of the products in the past, are expected to work on solving problems in an interdisciplinary, collaborative environment on a global or local level and be an expert on many subjects. Accordingly, design has become a multidisciplinary field and the designer has played a conciliator and facilitator role between other disciplines. These changes experienced in the design discipline have also influenced the design education that remained unchanged since Bauhaus until recent time. The effects of progress of science and technology at a rate that cannot be tracked have also been seen in the field of design education, research methods and applications have been included in design education which was previously based on arts and crafts, and use of digital technology and online media has increased. In connection with these changes it has been determined that the use of virtual studio in the content of design education abroad has been increased; creating interdisciplinary program or joint project has become important; programs that have aimed to educate individuals with different thinking skills by taking the `design thinking` as a center have been created; the entirely online distance industrial design education programs and course or module-based educational applications have become widespread. In parallel, by investigating the industrial design departments that exist in Turkey, it has been realized that they have got education programs which differ in content due to the similar but understanding differences (art or technique-based education). Besides, unlike the traditional education understanding, it has been seen that online application attempts has been increased in education programs in recent years; branching has been entered into undergraduate programs and interdisciplinary programs have been created; hence, changes have been observed in educational curriculum and program configurations of our country. Although new practices and programs established in the industrial design education programs existing in Turkey, they are thought to involve deficiencies and for this reason, it is believed that there is a need for a new education policy and approach related to design education. Consequently, by analyzing the methods and approaches and observing the changes in industrial design education, this study supports new researches in response to the deficiencies discovered in education methods.