Taraftarlık, siyaset ve ideoloji

Abstract

Bu çalışmada 3 Temmuz Süreci, Gezi Parkı Eylemleri ve 17 Aralık Operasyonu sonrası futbol taraftarlarının tribünlerde, sokaklarda ve sosyal medyadaki politik aktivizmi `taraftarlık ideolojisi` kavramı ışığında ele alınmıştır. Bu doğrultuda `Cumhuriyet'in çok partili tarihinin en muktedir ve hegemonik kabiliyeti en yüksek iktidarı olan` AKP'nin Althusser'in `devletin kültürel ideolojik aygıtları` arasında saydığı futbol alanını tasarlamasına karşın `taraftarlık ideolojisinin` ve onun enstrümanlarının Gramsciyen anlamda bir `karşı hegemonik` girişimi temsil edip etmediği tartışılmıştır.Çalışmada üç temel problematik söz konusudur. Bunlar; `taraftarlık ideolojisi` diye bir ideolojiden bahsedilip bahsedilemeyeceği, bunun bir karşı hegemonya girişimi olup olmadığı ve son olarak şayet öyle nitelendirilirse karşı hegemonya girişiminin politik topografyasıdır.

In this study, football fans' political activism in the grandstans, streets and social media after the July 3 Process, Gezi Park protests and December 17 Operations are investigated in the light of the concept `ideology of favoritism.` In parallel, it is discussed whether `ideology of favoritism` and its instruments represent an endeavor of `counter-hegemony` in Gramscian sense, whereas AKP, `which is the ablest and hegemonically most capable government of the Republic's multi-party period` designs the field of football, which Althusser mentions as one of the `cultural ideological state apparatuses.` The study questions three main problematics, which are whether or not we can talk about `ideology of favoritism` as a type of ideology, whether or not it is an endeavour of `counter-hegemony,` and finally, if yes, the political topography of endeavour of `counter-hegemony.`