Kardiyopulmoner resüsitasyon yapılan hastalarda metalloproteinazların ve mikrozomal enzimlerin karşılaştırılması ve prognozla olan ilişkisinin değerlendirilmesi

Abstract

Kardiyopulmoner Resüsitasyon (KPR), kalp durması saptanan bir hastada, oksijenlenmiş kanın yaşamsal organlardaki dolaşımını sağlamak, kararlı bir kalp ritmini ve hemodinamik durumu yeniden oluşturmak için, acil olarak uygulanan tedavi girişimlerinin tümünü ifade eder.Bu çalışmada hastanemiz acil servisine kardiyopulmoner arrest (KPA) halinde getirilen veya acil serviste gözlem altındayken KPA gelişen hastalara uygulanan KPR ile sağkalım ve prognoz tahmininin yapılıp yapılamayacağının araştırılması amaçlanmıştır.Hastaların KPR öncesi ve sonrası alınan serumlarında MMP-9 ve TIMP-1 değerleri spektrofotometrik yöntemle ölçüldü. KPR'a cevap verenler ile vermeyenlerin biyokimyasal değerleri kontrol grubu ile karşılaştırıldı. Bu grupların verileri SPSS 14.0'a girildi.MMP-9 düzeyi KPR yapılan grupta ortalama 81±14.7, kontrol grubunda 56.9±4.3 olup iki grup arasında anlamlı düzeyde fark izlendi (p<0.001). TMP düzeyi KPR yapılan grupta ortalama 1.5±0.9, kontrol grubunda 0.5±0.7 olup iki grup arasında anlamlı düzeyde fark izlendi (p<0.001). KPR' ye cevap veren hastalarda asistol mevcudiyeti %26 (n:11), KPR' ye cevap vermeyen hastalarda bu oran %78 (n:38) olup iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark mevcuttur (p<0.001). MMP-9 düzeyi ise KPR' ye cevap vermeyen grupta anlamlı düzeyde yüksek saptanmıştır (69.5±7.4 vs 92.7±10.1, p<0.001). INR düzeyi KPR' ye cevap veren hasta grubunda vermeyen gruba göre daha yüksektir (p:0.004). KPR sonrası ölümün tek değişkenli prediktörü olarak MMP-9 düzeyi en güçlü bağımlı öngördürücü olarak saptandı.

Cardiopulmonary resuscitation (CPR) refers to all the emergency treatment attempts performed in order to provide the circulation of the oxigenated blood to vital organs and to restore a stable heart rhythm and hemodynamic status in patients with cardiac arrest detected.Objective of this study was to investigate whether survival and prognosis could ve presumed with CPR performed on the patients who were presented to our emergency department (ED) with cardiomulmonary arrest (CPR) our developed CPR doring the observation in ED.MMP-9 and TIMP-1 values were spectrophotometrically measured in the serum obtained from the patients before and after the CPR. Biochemical outcomes of the patients with and without a response to the CPR were compared. Data of both groups were entered to SPSS 14.0 software. Mean serum level of MMP-9 was 81±14.7 in the CPR group and 56.9±4.3 in the controls and a significant difference was observed between two groups (p<0.001). Mean level of TMO was 1.5±0.9 in the CPR group and 0.5±0.7 in the controls and a significant difference was observed between two groups (p<0.001). Asystole presence was 26% (n:11) in the patients who responsed to CPR and 78% (n:38) in the patients who did not response and the difference was statistically significant (p<0.001). MMP-9 level was found significantly higher in the group without response (69.5±7.4 vs 92.7±10.1, p<0.001). INR level was higher in the group with a response to CPR compared the controls (p:0.004).Level of MMP-9 was defined as the strongest univariate predictor of the mortality after CPR.