Tip 2 diyabetli hastalarda insülin direnci ve beta hücre fonksiyonu ile leptin, grelin, obestatin ve resistin ilişkisi

Abstract

Diabetes mellitus, insülin sekresyonunda, insülin etkisinde veya her ikisinde bozukluk sonucu ortaya çıkan, hiperglisemi ile karakterize metabolik bir hastalıktır. İnsülin direnci eksojen verilen veya endojen sekrete edilen insüline biyolojik cevabın bozulması olarak tanımlanmaktadır. Bu çalışmada tip 2 diyabet hastaları ile sağlıklı kişilerde leptin, grelin, obestatin ve resistin hormon düzeylerinin eş zamanlı tespiti, bu hormonların hem birbiriyle hem de insülin direnci ve beta-hücre fonksiyonu ile ilişkisinin araştırılması amaçlanmıştır.Bu çalışmaya yeni tanı alan ve henüz antidiyabetik tedaviye başlamayan 32 tip 2 diyabet hastası ile 33 sağlıklı birey alındı. Hasta ve sağlıklı kişilerden gece açlığını takiben alınan kan örneklerinden leptin, grelin, obestatin, resistin, AKŞ ve insülin düzeyleri çalışıldı.Her iki grubun leptin, obestatin ve total grelin düzeyleri arasında anlamlı bir farklılık bulunmadı (p>0.05). Diyabetlilerde açil grelin düzeyleri düşük (p<0.04), resistin düzeyleri ise yüksek (p<0.025) bulundu. Her iki grupta HOMA-IR ile leptin ve resistin arasında pozitif, HOMA-IR ile grelin düzeyleri arasında ise negatif bir ilişki saptandı. Diyabet grubunda HOMA-IR ile obestatin arasında negatif bir ilişki vardı. Diyabetiklerde obestatin düzeyleri grelin ile pozitif, leptin ile negatif bir ilişki gösterirken, resistin ile leptin arasında ise pozitif bir ilişki mevcuttu.Sonuç olarak bu çalışma tip 2 diyabetli hastalarda enerji dengesinin düzenlenmesinde ve beyine açlık-tokluk sinyallerinin gönderilmesinde açil grelinin total greline göre daha hassas bir gösterge olabileceğini, resistin artışının ise diyabetteki kronik inflamasyona bağlı olabileceğini ve bu inflamasyonun insülin direncini arttırdığını göstermektedir. Her iki grubun obestatin düzeyi arasında anlamlı bir farkın olmaması hastaların diyabet yaşının düşük olması ve her iki grubun VKİ'lerinin birbirine yakın olmasından kaynaklandığı düşünülmektedir.

Diabetes mellitus (DM) is a group of metabolic diseases characterized by hyperglycemia resulting from defects in insulin secretion, insulin action, or both. İnsülin resistance is defined as disorder of biological response to insülin administrated exogenously or insülin secreted endogenously. The aim of our study was to compare the leptin, ghrelin resistin, obestatin levels in diabetic patients. Also we investigated insulin resistance and beta cell function and their relationship to hormonal leves in diabetic patients and control subjects.Total of 32 newly diagnosed and untreated patients with type 2 diabetes and 33 healthy controls were included in the study. From overnight fasting blood ghrelin, glucose, insülin, leptin, ghrelin, obestatin and resistin levels were measured.There was no significant differences between patient and control groups? leptin, obestatin and total ghrelin levels (p>0.05). Acyl-ghrelin levels were determined to be lower (p<0.04) while resistin levels were higher in diabetic patients compared to controls (p<0.025). In both groups, there was a positive correlation between HOMA-IR and leptin as well as HOMA-IR and resistin while a negative correlation existed between HOMA-IR and ghrelin. A negative correlation was found between obestatin and HOMA-IR in the type 2 DM patients. There was a positive correlation between obestatin and ghrelin levels, while a negative correlation between obestatin and leptin levels was observed in type 2 diabettes mellitus. A positive correlation was also determined between resistin and leptin levels in type 2 diabettes mellitus.In conclusion, lower acyl ghrelin levels may be involved in the regulation of energy balance by sending of fasting-satiety signals to brain. Acyl ghrelin, rather than total ghrelin, might be important in the type 2 DM. Increased resistin levels in diabetes, probably due to chronic inflammation, indicates that inflammation increases insulin resistance. No differences obestatin levels in both groups might be explained by the fact that subjects had similar BMI, but with younger age of diabetic subjects.